Arkadaşlar sizlerle paylaşmak istedim.
Fatih Universitesi hastanesinde iki gun yattıktan sonra epidural sezeryanla 27 haftalık bir erkek cocuk dunyaya getirdim. Doğumdan sonra sadece şoyle bi anlık yuzunu gosterdiler yavrumu ve hemen kuvoze goturduler. Herkes odasında yavrusuyla ilgilenirken bizim odamız bebek neşesinden yoksundu. İnanılmaz bir acı vermesine rağmen kimseye belli etmedim bunu. Doktorumuz bebekle annenin temasının ne kadar onemli olduğunu anlattı ilk olarak. ve buna yurekten inandım lutfen sizlerde mumkun oldukca dokunun ve konuşun yavrularınızla onlar bizim sevgimize muhtac..
İnişli cıkışlı bir surec bu unutmamak lazım. yavrumuzla gecirdiğimiz her an hem onların hayata tutunmasını hem de bizlerin psikolojisinin bozulmamasını kolaylaştırıyor. Tıbben ispatlanamasa da ben buna yurekten inanıyorum. Minik meleğinize yalnız olmadığını onu dort gozle beklediğinizi anlatın hissettirin lutfen.. Ben bir fiil yaşadım bunun faydasını...
56 gun sonunda Allah a şukur hicbir tıbbi sorunu olmadan taburcu olduk biz.. 2.5 aydır da evdeyiz.. Darısı tum premature meleklerin başına... Dualarım sizlerle...