Gecen yıl tamda bu gunlerde hamile olduğumu oğrendiğimde cok şaşırmıştım. Plansız programsız yola cıkmıştı bebeğim, bense hazırlıksızdım. Bir cocuğum olmasını cok istememe rağmen korkularla yuz yuze kalmıştım. Gunler gectikce bebeğimi hissetmeye başladıkca onu kucağıma alacağım gunu sabırsızlıkla bekler oldum.

Kızımı cok aşağıda taşıyordum, hic yukarı cıkamadı mayıştı kaldı aşağılarda. Bu yuzden kasıklarımda cok sancı oluyordu, hele de son gunlerde aman Allah’ım gunduzleri uyuyor geceleri uyanıyordu sanki. Artık dr.um heran doğum yapabilirsin sancın gelsin yeterki dediğinde ne yapacağımı şaşırmıştım. Heran kendimi dinliyordum, her ağrıyı saatle takip ediyordum. Guya on sancıları evde cekecek sıklaşınca hastaneye gidecektim. (Nasıl bir cesaret geldiyse bana kaydirigubbakcemile3) Baştan beri kendimi normal doğuma hazırlamıştım, bende herkesin aksine sezeryandan korkuyordum. Ne kadar sancım olursa olsun normal olsun diyordum, bebeğim icinde en iyisi buydu biliyordum.

Butun hazırlıklarımız tamamdı, cantamı kapının yanına hazırlamıştım. Kızımın artık gelmesi gerekiyordu ama sanırım orada cok rahattı gelesi yoktu. Son kontrolumuzde dr. acılmamın hala 1cm olduğunu ve artık kızımı alması gerektiğini soyledi. Benim ilk tepkim sezeryan olmasın oldu. Dr.um o zaman suni sancı verelim dedi. Şaşırmıştım, okuduğum kadarıyla suni sancı daha şiddetliydi. Nasıl olacak bilmiyordum ve cok korkuyordum. Ya suni sancıylada acılmam olmazsa, ya bebeğime birşey olursa diye odum kopuyordu.

7 Mayısta saat 9.30da hastaneye yattım. Once serum takıldı, tansiyon olculdu, nst bağlandı. Sonra dr. artık suni sancıyı verelim dediğinde bayılacak gibi olmuştum. Suni sancı takıldı yarım saat gecti bir saat gecti bende hala sancı yok. Kızım ayaklarını karnıma dayadı ittiriyor. Amaan dedim bu kızın gelesi yok suni sancı bile banamısın demedi derken 11.45te acılmamı kontrol icin masaya yattım. Dr.da bir yandan acılman aynıysa sezeryan yapalım bebeği riske atmayalım diyordu. Biz bunları konuşurken dr. hayretle yuzume baktı ve 5.5 cm acılman var 1 saate bebişin geliyor dedi. Şaşkınlıktan eminmisiniz gercektenmi ben bişey hissetmiyorumki dedim ama evet emindi bebeğim geliyordu. Benim bebeğimin karnımı ittirmesi olarak tabir ettiğim şey aslında sancıymış ve ben hic birşey anlamadan bebişim yola koyulmuş bile suprizzzzz Sonra suyumu patlattı, cok rahatladım birden. Sonraki 15-20 dk. hafif hafif kasıklarımda sancı oldu.
Sancılarım biraz arttığı anda kas gevşetici verdiler ve yavaş yavaş ıkınmamı soylediler. Gidip gelip kontrol ediyorlardı 12.20 de masaya aldılar ve 15 dk. sonra bebeğimi havada gordum. Sesi cıkmıyordu, tombiş bembeyaz bişeydi ve titriyordu. Hemen sardılar onu ve kontrole goturduler. Birkac saniye sonra bir cığlık geldi, bebeğim sanki benden ayrıldığı icin avaz avaz bağırıyordu. Kollarıma alamadım cunku cok dikişli bir doğum oldu. Ama ben hicbir acı duymamıştım. Korktuğum gibi olmamıştı. ıyiki normal doğum yapmıştım. 20 dk. sonra benide cıkardılar, eşimi gorur gormez kızımızı gordunmu dedim. Heyecandan ağlıyordum onu gormek icin sabırsızlanıyordum.
Sonunda odama gectim ve bebeğimi kucağıma verdiler. Dunya durmuştu sanki, bebeğim ve ben baş başaydık. Uyuyordu, hızlı hızlı nefes alıyordu. Kokladım saatlerce ve hala kokluyorum. Allahıma bana boyle bir hediye verdiği icin şukurler olsun. Dilerim Rabbim her isteyene bu duyguyu yaşatır.