Calışan bir anneyim, kızım 2 yaşına gelene kadar calışmadım ve eski işime tekrar dondum. Kızıma ablam bakıyor,benden daha cok ozen gosteriyorlar, seviyorlar, gel gelelimki vicdan azabım hic bitmiyor, kızım 4 yaşında, sanki eğitim, sevgi adına ona hicbirşey veremiyormuşum gibi geliyor, Sabahları cok erken cıkıyorum servise yetişmek icin eşim ablama bırakıyor, butun gun işin stresi, akşam eve donuyoruz yemek bulaşık ev derken bunalıyorum, sinirli biri haline donuşuyorum bazen kızımın anne demesinden bile bunalıyorum, sonra bağırıyorum, azarlıyorum, bu seferde cok buyuk vicdan azabı duyup kızıma sarılıp surekli opuyorum " ozur dilerim annecim sana bağırmak istememiştim, sende uzme beni" falan diye konuşuyorum, ama biliyorumki bu durum akıllı kızımı cok etkiliyor, ve bazen bu uzulmelerimi alyhinde kullanmaya calışıyor. Benim gibi olan anneler varmı, ne yapıyorum ben boyle icim icimi yiyor duşundukce.senağlama