aslında biraz erken oldu cunku ben hamilelikten cok ama cok sıkılmıstım ve bir an once doğum yaparak kızımı kucağıma almak istiyordum...doktorumun cabasıyla 38.haftaya kadar bekledim ve doğum icin 26.08.2010 a gun aldık.hastaneye giderken yolda kafamda milyonlarca cevapsız sorular vardı ama odama yerleşip ameliyat icin hazırlandığımda herşeyi, olup bitenleri sadece izliyordu .o başkaları anlattığında ayyy nasıl oldu ,ben asla yapamam dediğim seyi yapacaktım.DOĞUM
doktorum odama geldi ve hazırsam gidebileceğimi soyledi.sedyeyle ameliyathaneye giderken kimsenin gozlerine bakmak istemiyordum.yoksa ağlardım,zaten zor tutuyordum ya kendimi
annem dualarla eşim sevgisiyle beni uğurladı...
gozumu actığımda odamda ve kızım yanımdaydı,artık kendimi tutamadım kızımı hem kokladım hem de ağladım .. o melek gibi ,o mis kokan ,o tum saflığıyla kollarımdaki benim kızımdı.
işte hayat bu tadını cıkar dedim icimden.
doğum yapalı 8 saat olmustu ve ben artık ayağa kalkmak istediğimi soyledim.hemşirelerin yardımıyla hicbir ağrı ve acı hissetmeden yuruyordum ve kendimi cok iyi hissediyordum.
sezaryan doğumdu fakat normal doğum yapmış gibiydim.
eve donduğumde her işimi kendim yaptım ve hicbir sorun yaşamadım...
bunda en onemli neden inanmak ve doktor secimi..inanmaktan kastım, eğer iyi duşunur ve iyi olacağına inanırsanız oyle olur ....
doktorum da mukemmel bir insandı,bir daha doğum yaparsam yine aynı şekilde yaparım ve sezaryandan da vazgecmem ...
DİLERİM HER İSTEYEN KADIN BU EŞSİZ DUYGUYU TADAR,