merhaba arkadaşlar...
şuanda bunları ağlayarak yazıyorum...ne yapacağımı şaşırdım...bende hic sabır kalmadı..bekarkende sabırsızdım..ama cocuk olduktan sonra hic bir şeye tahammulum kalmadı..yine oğluma hic gostermediğim sabrı gosteriyorum..aslında cok kotu bir cocuk deil..inatcı değil,ben kızınca hemen durur..ama benim bile anlayamadığım bir anım var sinirlenince daha durduramıyorum kendimi..bir turlu duzelemiyorum..biraz oncede boyle bir durum yaşadım..eşim ben rahatlayayım diye oyun parkına goturdu 2 saat..geldi surat bir karış beliağrımış,yok bu cocuk cok yaramaz..sızlanıp durdu..hep kendi sıkıntıları var benim olamaz zaten...bu cocuk ikimizin sonucta..burda ne annem var ne kardeşim ne yakın bir komşum..yani akşama kadar birlikteyiz yavrumla..surekli benimle oyun oynamak istiyor..inanın elimden geleni yapıyorum ama ben oyle cocukla oynayacak bir yapıya sahip değilim..bu sefer tv izliyor vicdanım rahat bırakmıyor beni..45 dk salladım uyumadı zaten eşimede sinirliydim kıcına bir tane vurdum yavrumun..oda korktu hemen uyudu...bense burda uzuntuden olucem..eşim horul horul uyuyor hic bir şey umrunda değil..neden ben herkes gibi iyi ve saburlı bir anne olamıyorum...psikologdan yardım almayı duşunuyorum ama eminim buda faydalı olmayacak bana..hic iyi bir anne değilim..olamamda..ikinci bir cocukta yaparak onada haksızlık yapmayı duşunmuyorum..napabilirim kızlar...sizde olmasanız zaten iyice patlayacam..
biraz uzun oldu hakkınızı helal edin nolur..