Sabah eşimi işe gonderdikten sonra kızımı anakucağına koyup onunla konuşacaktım. Anakucağı bize 10 adım otedeydi ve kızımla beraber taşıması ağır olduğu icin kızımı kanepeye bırakıvereyim diye duşundum. Zaten hic oyle donmuyordu, ayakları kolları hareketli ama haldur huldur hareket edemiyor diye rahattım da. Yine de kanepeye cok guvenli bir şekilde oturtmuştum. Ozellikle kanepenin koşesine oturttum ki kıprayamasın. Yastık da koydum yanına. Anakucağını aldım arkamı donmemle kuzumun aşağı doğru belini buktuğunu gormem bir oldu. Cığlık attım koştum ama yetişemedim
(((( O fotoğrafı asla unutamayacağım galiba. Yavrum kafasının ustune duştu. Resmen kafa ustu yığıldı yere. Daha cok kucuk, kesin bişey oldu diye yureğim hopladı. Feryat ediyordum, ağlamaya titremeye başladım (hala sakinleşemiyorum). Bebeğimin cığlıkları arasında surekli dua ediyordum, onu benden alma rabbim diye. Eşimi aradım, 5 dakika once cıkmıştı zaten, hemen geldi. Kafasına gozlerine baktı, muayene etti (eşim doktor). Kızım babasına gulmeye başladı. Eşim, turp gibi bişeyi yok dedi ama ben sakinleşemedim. 1-2 saat uyutmadık. Kusar mı diye takip ettim ama cok şukur ki kızım butun gun, sanki duşen o değil gibi normal davrandı. Hic ağlamadı bile. Ama ben bu duygudan kurtulamıyorum. Kendimi beceriksiz, ihmalkar ve yetersiz hissediyorum. Bugune kadar hic boyle hissetmemiştim, hep kendime guvendim, ilk haftadan beri hep kendim ilgilendim. Ama şimdi tutmaya bile korkuyorum. Kızımın gozune bakınca "beni niye bıraktın" diyor gibi geliyor, kalbim sıkışıyor. Kimseye anlatamadım. Paylaşmak istedim.
O kadar sert duştu ki iyi olduğuna inanamıyorum. Boyle bir hikayesi olan var mı? Lutfen paylaşın.