Ben de bu hafta başında başladım. İlk gun kendisi bezini cıkarıp cırılcıplak dolaşmaya başladı ve ben de bağlamadım. Zaten sevmemeye başlamıştı. Camaşırını giydirip pantolonunu giydirince cok mutlu oldu. Hemen bahceye cıktık. Tabi zaman ilerledi ve bizimki altını ıslattı. Ama oyundan umursamadı bile. Neyse, eve donduk. Uc-beş kere yarımşar saatlik aralıklarla buyuk bir sevincle oturağa ve kavanoza yaptı. Tabi ben goturup yaptırdım. Calar saati kurdum, oğlum kapattı tamam yapıcam dedi ve koştu yaptı. Sonra bıkmaya başladı. Ben sureyi uzattım, bu sefer de altına kacırdı. Ve ilk defa rahatsız oldu. Hemen değiştirdik uzerini. Ona uzulmemesini, zamanla alışacağını soyledim. Ama onu yakalayıp banyoya goturduğum anda ciş yok diyor. Ben diller dokuyorum, oyunlar cıkarıyorum, oduller koyuyorum, oyle yapıyor. Uc gun sonra yani dun akşam kendisi ciş dedi. Ama gel yapalım deyince kactı. Babasına sığındı



Bu arada aşırı su icerdi, korkumdan gıdım gıdım veriyorum. O da kabız oluyor. Sonra sut icerek uyurdu biberonla. Haliyle onu da bıraktık. Memeden ikinci defa kesilmiş gibi oldu, uyutmakta coooook zorlanıyorum ve cooooook inatlaşıyor. Sırf inadından tuvalete yaptırana kadar canım cıkıyor. Her defasında once bir itiraz ediyor. Odul işe yarıyor. Ben de ben istiyorum ki, hicbir şeye gerek kalmadan hemen yapıversin ama yooook.
Neredeyse yazılan her mesajı okudum ve gordum ki coğu anne cocuğunun altını acıp onun kendiliğinden soylemesini beklemiş. Acaba ben yanlış mı yapıyorum? Arada soruyorum ve hep yok diyor. Saati gelince goturup yaptırıyorum, rica minnet, ısrar. Ama tatlı bir ısrar yani
