Kolayda olsa zor zorda olsa her doğumun sonundaki mucize aynıdır aslında mutluluğa kavuşmak; 9 eylul 2002 pazartesi uyandım kasıklarımda ağrılar yanmalar hissediyorum.muhtemel doğum vaktim geldiği icin eli kulağında bebeğim her an gelecek bekliyorum.akşam bir uyku basdırdı o ağrılarla uyudum deriksiz belkide 9 aylık gebelik surecimde hic uyumadığım kadar guzel rahat bir uykuydu.10 eylul sabahına kalkdığımda ağrılarım biraz daha artmış belimden bacaklarıma doğru indiğini hissediyorum bu cok anlamsızdı nedendir bilemiyordum.ozamanlar bazı şeyleri oğrenme bilgi edinme imkanım yokdu yaşımda 20. kahvaltı yaptım ama benmi yemek yedim yemek mi beni yedi bilmiyorum.doğum hazırlıklarım bitmiş termizlenmiş hazır kıta beklemedeydim. kalkdım kayınvalideme gittim.rengim benzim solmuş ben farkında değilim kayınvalidem anladı nede olsa 5 cocuk yapmış usta birisi.gel dedi cıkalım bi dolasırız hava alırız bir markete bakarız cıkdık evden ama yolla bitmiyor tukenmiyor dermanım kesildi adım atamıyorum gel anne donelim yoruldum ben. eve donuyoruz yerde beyaz bir boya dokulmuş kaldırıma aldırış etmedim meğer alcıymış basdığım gibi dunya bana tepeden bakıyordu sanki yerdeyim yukarda gokyuzu.sular seller geliyor başımdan bir haykırış kalk kızım ne oldun sen kendime geldiğimde duşduğumu tepe taklak yere uzanıverdiğimi anladım.kalkamıyorum anne bacaklarım tutmaz olmuş eve zor attım kendimi sancılar almış başımı aşmışdı cokdan.ağrılar icinde kıvranmaya başladım uzum veriyor kayınvalidem at ağzına yok anne yok gecmiyor boğazımdan. saat 16:00 hastane yolundayız korku başıma vurmuş ben napıcam şimdi Allah ım yarıdm et.alt muayenesi yapıldı acılma var doğum başlamış meğer benim kanamamda başlamış. ardından bir lağman bu ne haltdı yaw wc yollarına duşdum. etrafım mahşer yeri sanki eşim annem kayınvalidem 2 gorumce 2 teyze gelinimiz kapıda bekleyen kayınlarım abim enişde kayınpeder ne oldu ben olumemi gelmişdim.korkuyordum amansız acılarım sancılarım vuruyordu beni saatler buyuyor cığlıklarımm hastanenin duvarlarına vuruyordu ebe her 20 dkk bir alt muayenesinde elleme ebe canım tukendi desemde ama yok mecburdu.hemen yanımda bir anne vardı ağlıyor bebesi olmuş karnında 8 aylık aman vermiyor sancılar teselliye mecalim yok uzuldum o ağlıyor ben feryad ediyorum. işde son alt muayenesi haydi kucuk dedi ebe 8 cm geldi az kaldı gittim dogum odasına ben burda o kalabalıkdan cıkıp tek başıma bu soğukda bicare ben ne yaparım eywah bana desemde kendimi catalda buldum.
bir ebe bir hemşire başbaşayız işde soguk anne uşuyorum desemde yanımda kimseler yokdu artık korkuyordum yalvarıyordum allah ım ne olur bitsin artık bu acı dayanmaya takat kalmadı bende. doğum doktoruda geldi ıkın diyor az kaldı bagırıyor hemşire hadi bir gayret gelmek uzere ıkınn. canım tukendi hemşirem nefesim bitti ıkın az kaldı derken bir neşter yaradı battı canıma allahım bitecekmi dedim ne olur yardım et bitsin son bir cığlık ıkınn haydi derken 11 eyluk 2002 saat gece 1:30 kucucuk simsiyah gozle bana bakıyordu.allah ım bu benim mi benim kuzum geldimi nihayet. hemşirenin omuzlarında minicik başıyla kucucuk gozleriyle dogumhanenin kapısında cıkarken bana bakışı hala gozumun onunden gitmiyor gel anne peşim sıra sende gel der gibiydi kuzum..onumde iğneler dikiş iplikleri dans ediyordu sanki uşuyordum bittimi alllah ım bu nasıl oldu nasıl bir acıya dayandım bu soruyu yıllarca sordum kendime. yatagıma gittiğimde minik oğlum eli ağzında acıkmış emmeye calışıyor beni bekliyordu kokusunu aldım.acılarımı duşunurken muzenin boylesini lutfunu duşundum.kararımı vermişdim bu ilkdi son olacakdı ben birdaha anne olmayı goze alamıycakdım. şimdi oğlum 10 yaşında bense kızıma hamileyim aynı acıları yaşayacağımı duşunsemde nihayet biticeğini kucuk kızımında bana bakarak gel anne peşim sıra sende gel diyeceğini bilmenin mutluluğu heyecanı icindeyim.kısmetse temmuzda 2 doğum hikayem olacak..