Umarım doğru yerde acıyorum konuyu, bana ancak sizin yardım edebileceğinizi duşunuyorum kızlar. 36 gunluk bir bebeğim var şu an. sorun ise bebeğimi cok ama cok kıskanıyorum. yeni olan bir olay değil aslında. 3 senelik evliyim ve eşimi de kıskanıyordum fazlasıyla, evliliğim kac kez bitme noktasına geldi. yalnız bu kıskanclık oyle bildiğimiz kıskanclık değil, ben ailemde baba konusunda cok kotu durumlar yaşadım, sevgisiz bir ailede, şiddet, kavga, kıyamet ne ararsanız olan bir ailede buyudum. babam annemi bıcaklamaya falan kalktı kac kez. kapı dışarı cıkmak, arkadaşlarımın olması yasaktı. cocukluğum bile yalnız bir cocuk olarak evin icinde gecti, okul dışında arkadaşım olmadı hic. 19 yaşımda kacar gibi ama sevdiğim, istediğim biriyle erkenden evlendim. hatta bu evliliği yapabilmek icinde evleneceğim gune dek cok dayak yedim babam ve abilerimden. sonuc olarak psikolojisi alt ust bir insandım evlendiğimde. ozguveni yuzksek, hicbirşeyi takmıyormuş gibi gorunen bir insan gibi davranıyorum hep, oyle gorunuyorum ama icten ice asla oyle değilim, sorunların bir coğu benden kaynaklıydı evliliğimizdeama eşimde madde kullanıyormuş, sonraları farkettim.şimdi bu madde olayını cozuyoruz yavaş yavaş. karmakarışık anlattım ama daha bu tarz şeyler sonucunda evliliğim ozellikle ilk zamanlar cok sorunluydu. eşimi cok ama cok sevdim, baba yerine, abi yerine, arkadaş yerine koydum onu, herşeyim o oldu, ailesinden, annesinden, kucuk kızkardeşinden bile kıskandım onu. ozellikle kardeşinden :2: cok kavga ettik bu yuzden, naptıysam engel olamadım kendime, ona gulumsemesi bile icten ice yedi bitirdi beni. halada oyle ama biraz daha tahammullu olmaya calışıyorum, kavgalarımız bitsin diye. ailesiyle goruşmedim, gitmek icimden gelmedi, cok yakın oturuyoruz zaten, sağolsun annesi falanda dırdır eden bi insan değil, anlayışlı davrandı hep ben gitmesemde, yuzum gulmesede. şimdi ise bebeğimi kıskanıyorum daha cok. kimse kotuluğumuzu istemiyor biliyorum ama gelsinler, sevsinler dahi istemiyorum. kendimi ikna etmeye calışıyorum ama kucaklarına aldıklarında elim ayağım boşalıyor, gulemiyorum yuzlerine, gitsinler istiyorum bi an once. gitsinler gelmesinler hic. eşimede anlatamıyorum kendimi yiyorum surekli. temizlik takıntısı oluştu bu zamanlar icinde aşırı derecede. eşimin ailesi bu konudada tamamen bana ters, hijyene asla dikkat etmeyen insanlar, bu yuzdende ayrıca rahatsız oluyorum..evet belki eşim, cocuğum ve ben kapalı biyerde izole bi şekilde yaşayamayız ama icime, aklıma bunları anlatamıyorum. psikolojik destek almak istedim kac kez ama eşimde buna karşı cıkıyor, bunları yaşadıklarıma değil benim kotuluğume veriyor malesef, yardımcı olmuyor bana. boğulacak gibi oluyorum coğu zaman. lutfen bi akıl verin bana