Biri 8 biri 2 bucuk iki erkek annesiyim .
Evlatlarım herşeyim onlar yaşama sebebim benim onlarıız an cok kotu
allahım kimseyi evladıyla sınamasın yaklaşık 2 aydır calışıyorum işe girdim
normalde calışma taraftarrı değilim .
Anneye eş değer ne anane ne teyze ne babane olmaz katılmıyorum.
Ne olursa olsun o sevgiyi bir tek anne verir diye duşunuyorum.
Ama hayat mecburi şeyler kılınca ayrılık kacınılmaz oluyor.
Ayrılık diyorum cunku onlarda ayrı her an ole geliyor
madddi acıdan buna ihtiyacım var ama cok zor geliyor
ve ne kadar calışcağımda belli değil.
Ilk oğlumdada calıştım yaklaşık 2 sene dayanamadım cıktım
her gun ağlamalarla işe gidiyodum ve coccuğum tv bağımlısı olmuştu
benim eksijliğimi tvle cd le gideriyodu onuda bıraktığımda şimdiki ufak cocuğum gibiydi.
Sil baştan yaşıyorum herşeyi.
Ilk oğlumda olan vicdan azabını bundada ve katlanarak yaşıyorum.
Ilk oğlumu sanki yanında olamadan buyudu ve okula başladı sanki cocukluğunu yaşayamadı gibi
bu oğlumada aynı şeyleri yaşamak istemiyorum ve şimdi ikisi birden yaşıyo dsanki
gonlum evde otur aynı hataları yapma annesiz bırakma diyo bi yanım mecbur maddi acıdan ..
Benimle aynı duyguları paylaşan anneler varmı??
Ne yapmayalım cok buruk yaşıyorum .her an iş yerinde aklımdalar cocuklarım kendimi suclu hisseidyorum ...