Hamileyken, oğlumun bobreğinde tespit edilen sorun nedeniyle, doktorumun onerisi uzerine, doğumu Ankara'da uni. hastanesinde yaptık. 15 temmuz cuma gunu sabah saat 10.35'te oğlum spinal sezeryan doğumla dunyaya geldi. doğduğunda tam 3.770 kiloydu. o an bişey anlayamamıştım ama şimdi duşunuyorum da, şu an yatağında uyuyan bu muhteşem varlığın benim karnımdan cıkma anı Allah'ın bi mucizesiydi. Bambaşka bişey, tarifi yok.
sonra ben odama cıkarılırken, onu da gerekli tetkikleri yapmak uzere yeni doğan unitesine goturduler. orda mamayla beslemiş hemşire teyzeleri. benim sutum daha gelmemişti. bu arada ziyaret saati 13.30 olduğu icin eşim, annem, babam, kayınvalidem, kayınpederim ve gorumcem bebeği ancak o saatte, o da camın arkasından gorebildiler. akşama doğru elektrikli pompayla sutumu sağmaya calıştım, az bişey geldi. annem goturdu, bebeğe versinler diye, oğlum ilk bi kac damla anne sutunu bu şekilde almış oldu. akşam sezeryandan sonra ilk defa ayağa kalktım bi kac adım yuruyuşten sonra oğluşumun yanına gitmek istedim. yenidoğan unitesine gitmek icin uzun uzun koridorlardan gecip merdivenler cıkmak gerekiyordu ama hic biri gozumde yoktu ki sadece biricik oğlumu gormek istiyordum. bana kalsa koşarak bile giderdim ama hemşireler yuruyerek gidersem başım donebileceğini bu yuzden tekerlekli sandalyeyle gidebileceğimi soylediler. hasta bakıcı beni oraya kadar goturdu. bebeğimi gordum, odemlerden dolayı yuzu, gozleri, elleri yumuk yumuktu. yenidoğan bolumune dışarıdan giysi almadıkları icin ellerindeki kıyafetlerden giydirmişlerdi bu yuzden oğlumun başında noel baba şapkası vardı
) onun icin ilk fotoğrafları noel baba gibi. hemşirelere bebeğimi emzirmek istediğimi soyledim. onlar da karnını doyurduklarını, sabah gelmemi soylediler. ben de geri dondum ve sabah tekrar gittim. hemşire bana bezle ve doyur annesi dedi. oyle bakakaldım, cunku nasıl yapacağım hakkında gercekten hic bir fikrim yoktu. yandaki bebeğin annesi bebeğin altını değiştirirken, caktırmadan ona baka baka, oğlumun altının ilk kez temizledim. cırpı gibi bacakları vardı. insan tutmaya korkar, cıt diye kırılıverecek gibi. sonra emzirmeye calıştım ama olacak gibi değildi. ben de biberonla mama verdim. sonra aynı gun oğleden sonra oğlumu odama yanıma getirdiler. ondan sonra hastaneden cıkana kadar delileler gibi emzirmeye calıştık.bu emzirme calışmalarına katılmayan kalmadı. annem, eşim, hemşireler, kayınvalidem... biri bebeği tutar biri goğsumu mıncıklar falan filan. sonucta bizim beyzade bi turlu etkili bi bicimde ememedi. ben de pompayla sağıp vermeye devam ettim. bu arada cumarteside salıya kadar gece de gunduz de hic uyumadım. gunduz vakit bi şekilde geciyordu da geceleri bebeğime bişey olacak korkusuyla başında nobet tutuyordum.
pzt. gunu oğlumun işitme testi, hepatit aşısı vs. de yapıldıktan sonra salı gunu hastaneden cıkış işlemlerimizi tamamladık. cıkmadan once tam 4 tane biberon sut sağmıştım. yolda emziremem diye. hastaneden cıktıktan sonra bahcelide hostaya gidip yemek yedik. bizim minnoş ilk defa gun ışığıyla tanışmış oldu boylece. doğuma yaklaşırken en buyuk endişelerimden biri Ankara'dan evimize nasıl doneceğimiz konusuydu. cunku temmuzun sıcağında minicik bebekle 3-4 saat yol gitmemiz gerekecekti. neyseki yolculuğumuz sorunsuz gecti. oğlum butun yol boyunca uyuyup sadece karnını doyurmak icin uyandı.
ve akşam 6 civarlarında bebeğimiz evi ve odasıyla ilk defa tanışmış oldu. odadaki cekyata yatırıp altını değiştirmek istediğimizdeyse bi guzel her tarafa kakasını yapıp memnuniyetini gostermiş oldu. bu arada evde pompamız da olmadığı icin oğlum ve ben emzirme işlemini mecburen başarmak zorunda kaldık. zaten emmek zorundaydı cunku goğuslerim o kadar cok dolmuştu ki artık ağrımaya başlamıştı.
iki gece evimizde kaldıktan sonra kayınvalidemin evine gectik. bebeğim doğduğu gunden beri bence oldukca huzurlu ve mutlu bir bebekti yanlız akşam oldu mu nedensiz bir ağlama nobetine tutuluyordu. ilk defa 9. gunumuzde ablamlar oturmaya geldiğinde akşam cılgınca ağlamaya başladı. bi turlu susturamadım. oğlumla odadan hic cıkamadım. sonra ertesi gun altını değiştirirken bir baktım ki oğluşumun gobek bağı pıt diye duşuverdi. belki de onun icin cok ağladı miniğim diye duşundum o an. ama ondan sonraki akşamlarda da bu ağlamalar hep devam etti. belki de gazdan dolayı karnı ağrıyordu bilemiyorum. geceleri ağlaması yoktu neyseki. 2 saatte bir emmek icin uyanıyordu. daha doğrusu uyanmadan ağlıyor, sonra karnı doyunca uyumasına devam ediyordu. bende her uyanışımda ya uyanmazsa diye saatimi iki bucuk saat sonrasına kuruyordum. 10. gunumuzde sağlık ocağına topuk kanı aldırmaya gittik. sanırım 20. gunu falandı bir pazar gunu, oğlum sabahtan akşama kadar hic durmadan emdi. 10dk dinleniyor sonra yine emiyor goğsumde uyuyor. goğus uclarım yara oldu. inanılmaz acı cekmeye başladım emzirirken. o zaman dedim ki sanırım oğlum beni emzik niyetine kullanıyor. ve emzik vermeye karar verdim. eşim karşı cıktı, sen nasıl annesin, bebeğini kandırıyorsun yalancı memeyle dedi. bir gun denemek icin ağzına emziği verdim, hemen emmeye başladı, gozlerini kocaman kocaman acmış bana bakıyordu bi de, icim acıdı resmen Allah'ım ben bebeğime ne yapıyorum dedim, cıkarıverdim ağzında emziği. ama sonradan anladım ki sacmalamışım. emmek bebekler icin bi ihtiyac ve bu şekilde kendilerini rahatlatıyorlar. ayrıca hic bir bebek ac olduğu halde emziğe kanmaz, atıp ağlamaya başlar. daha sonra verdim emziği şimdi emiyor ikimiz de huzurluyuz mutluyuz...
oğlum 1. ayına yaklaşırken kendi evimize geldik. ve oğlum ilk defa kendi beşiğinde uyumaya başladı. oğlumla başbaşa olmak bambaşka bi keyifti benim icin, başkalarının yanında kuramadığımız iletişimi kurmaya başlamıştık. bu arada kırkı cıkana kadar da annem her gun geldi banyosunu yaptırdık. sonrasında da iki gunde bir bazen annemle bazen eşimle bayo yaptırmaya devam ettik. sonra daha iki aylıkken ilk defa kendim banyo yaptırdım bebeğimi. zaten banyo yapmayı cok seviyordu ilk gunden beri. şimdi de filenin ustne yatırıyorum. o da oylece su dokmemi bekliyor mutlu mutlu.
iki ayı daha yeni dolmuştu emzirirken bi an başını kaldırdı ve bana gulumsedi oğlum, inanılmaz bir mutluluktu benim icin. sonraları oğlumun akşamları olan sebepsiz ağlamaları baya baya azaldı. sadece uykusu geldiğinde ağlamaya başlıyor. ben de bazen ayağımda sallıyorum bazen goğsume yatırıyorum o şekilde uyuyor. dun akşam hic bi şekilde uyumadı. bi yatağına yatırayım uyuyacak mı bakalım dedim. yatırdım ve uyudu. bunu bekliyormuş sanki oğlum. bu arada bi suredir ellerini ağzına sokmaya calışıyordu. iki hafta once onu da başardı. emziği duşunce iki elini birden ağzına sokmaya calışıyor. işaret parmaklarını ağzına sokuyor. her tarafını tukuruk yapıyor.
gecen hafta pzt gunu babamız grip oldu. gecesi oğlumun burnu tıkandı. sonraki iki gece pek uyumadı, doğru duzgun emmedi. okyanus suyuyla burnunu temizledik bi kac kerec şimdi cok şukur hepimiz iyiyiz.