Cuma gunu yani 16 şubatta rutin doktor muayeneme gittim. Sabah erkenden gidiyordum cunku kalabalıklaşınca fenalıklar geliyor bana. Doktor durumumu sorduğunda hareketlerin daha sert ama daha az olduğunu soyledim ve beni derhal ultrasona yolladı. Ultrasonda suyumun azaldığını oğrendik. Oradan beni riskli gebelik polikliniğine yonlendirdiler. Fakat olum gibiydi orada beklemek(kızlar imkanınız varsa ozel doktor takibi yapın gebeliğiniz boyunca, biz bilemedik, devlet daha iyi dediler ama bekletme konusunu atlamışız
)Her ne ise oradan cıkan kararla bana yatış verdiler fakat o yorgunlukla anlamadım. (bu arada belirtmekte fayda var ben dedemin vefatından sonra ilk kez bebeğim icin hastahaneye gitmiş ve hastahaneden olesiye korkan bir bireyim.) Once eşimle arabaya gectik, o bana tane tane anlattı(aptallaştım cunku), gidip goruşur eve geri doneriz diye kandırdır
Yatış icin hastahaneye gittiğimde bana sizi şu odaya alıyoruz eşiniz kıyafet vs getirsin gibi cumleler sarfetmeye başladıklarında birden ağlamaya başladım. Hastahanede yatamazdım, korkuyordum ve dolayısıyla hastahanedeki tum calışanlara zorluk cıkarmış oldum ağlayarak:S Benimkisi tıpkı kucuk bi cocuğun elinden şeker alınmışcasına bir ağlamaydı ve neyse ki duruldum. O gece sancı dahi hissetmedim.Ertesi sabah 9da birkac bayanla birlikte ismim anons edildi, muayene yapacaklarmış, tamam dedik gittik. Doktor hanım koltuğa bacaklar acık pozisyonda oturttu. Sonra acma işlemi uyguladı. Hafiften adet sancısına benzer kasılmalar işte o zaman başladı. 2 cm acılmıştı! aralıklı olarak bunu 3 saatte bir tekrarladı ve sonunda saat akşam 8de seni doğumhaneye alıyoruz dediler. Herkesi tekerlekli sandalye ile gotururlerken benim koluma bir kadın girmişti ve yuruyordum. (biraz icimde uhde kalmadı değil)
Doğumhanede 3 kişilik sancı odaları bulunmaktaydı, ve burada acılma durumuna gore doğum odasına alınıyordunuz. Uzerimdekileri cıkartıp bir onluk giyindim ve bana verilen yatağa yerleştim. Aman allahım herkes cok ilgiliydi ki bu konuda cok samimiyim. Sancılarım artmaya başladı ve artık cok sıklaşmıştı. bi ara işedim sandım, utanarak temiz ortu istediğimde kadın bana utanmana gerek yok, suyun gelmiş dedi. Sonra bir iki doktor gelip acılmamı kontrol ettiler ve en son saat 12.30 da bir bayan doktor gelip bacaklarımı iyice karnıma cektirip ıkınmamı soyledi. MAsal hanımın kafası gorunmuştu!! Derhal doğum odasına alındım.
Doktor once ıkın dedi, ıkınırken bağırmanıza gerek kalmıyor, sadece biraz ıkınmanız yeterli, duzenli ve azar azar. Bir sure sonra ıkınmayı hemen kes dedi ve o an ne olduğunu anlamadan elindeki buruşuk pembiş şeyi bana gosterdi. O an icimden birşeyin kayıp gittiğini hissettim ve inanılmaz bir ferahlık vardı. Gercekten yeniden doğmuş gibi oluyorsunuz kızlar. Doktor kordonu kesip bir sure daha beklememi, bebeğin eşi yani plesentanın duşeceğini soyledi. Sonrasında dikişim yapıldı. O telaş, bekleme, dikiş sırasında Masal kafası bana donuk bicimde parmağını emiyordu. İnanılmaz bir goruntuydu ve insan o an anlamsızca gulmeye başlar diye duşundum ve de oyle yaptım. Sonrasında kucağıma aldığımda ise anne olmuştum tam anlamıyla. Hastahanede zaten hic unutulmayacak ilkleri sırasıyla yaşıyorsun ilk bakış, ilk emiş bir tutuş... Şimdi bunları yazarken pofuduk kızım uyuyor ve keşke bir kere daha aynı şeyleri yaşasak diyorum.