Herkese merhaba.
22 ağustos 2013 perşembe sabahı dunyaya geldi benim prensim.Doğumdan o kadar cok korkuyordum ki artık son gunlerde aklımı kaybedecektim neredeyse.Benim 3 bucuk yaşında bir oğlum daha var, bana birşey olursa, ya doğumda olursem Batum ne yapar diye duşunmekten gercekten psikolojimi iyice bozmuştum.Bayılmak istemediğim icin spinal sezeryan yontemini tercih ettim.Aslında benim gibi birisi icin buyuk cesaretti ama bayılma riskini goze alamazdım.Cok dua ettim Allahıma, cok şukur doğum harikaydı.Cok kolaydı, hic korkmadım, canım hic acımadı.Anestezi uzmanı başta olmak uzere doğum ekibindeki herkese minnettarım.Hepsi oyle iyi davrandılar ki korkacak zamanım bile olmadı.Bebeğimi getirdiler, yanağıma dayadılar, dayanamadım optum kuzumu, parcamı kokladım ooh miss icime cektim.Sonra doğumdan cıktım odaya goturuyorlar beni, ben guluyorum ve şimdi eşim annem filan beni boyle gulerken gorduklerinde ne kadar sevinecekler diye duşunuyodum ama hallerinde bir endişe sezinledim.Meğer minik yavrumun birazcık solunum sıkıntısı varmış.Doğum esnasında ciğerine su kacmış.Hemen kuvoze almışlar.Ben 1 gun filan kalır cıkar diye duşunurken bu gun 5.gun bitti hala alamadım bebeğimi kollarıma, 10 gun kalır diyor doktor.Gidip goruyorum ve her seferinde ağlama krizlerine giriyorum.İsyan etmiyorum asla, cok daha zor durumda bebekler ve anneleri var cok iyi biliyorum.Ama insan yine de duygusal acıdan cokuntu yaşıyor.Şimdi tek istediğim evladımı 10 gunun sonunda sağ sağlim evimize getirebilmek.Allahım inşallah bunu bana nasip eder.Rabbim hepimizin evlatlarını korusun inşallahh.Kimseyi evladı ile sınamasın...