merhabalar doğum yapalı tam bir hafta oldu. doğumumu hep en baştan beri normal istiyordum ve oylede oldu. askeri tıp fakultesinde doğum yaptım doğum yaptırma kararını bile birbirlerinin ustlerine sorarak yada beni doğumhaneye alırken ustlerine sorarak izinle aldılar herneyse size doğum maceramı anlatayım. 40. haftamda kontrolum vardı kontrole gittiğimde 2 cm acılmam olduğunu soylediler ben eve gitme planları yaparken doktor birbaşka doktoru cağırdı ve beni yukarıdaki kadın doğum bolumune aldılar. beni bir doc. muayene etti ve bugun seni muşade altında tutalım dediler ben neden diye sorduğuma bugun kal sen deyip geciştirdiler meğersem nst de ağrılarım gozukuyormuş. o gece hastanedeyken kanamam başladı fakat acılmam 2 cm de kaldı. ben ertesi gun cıkmak istedim evde daha rahat olacağımı duşunuyordum, doktora ben cıkmak istiyorum iyiyim evim yakın dememe rağmen cıkarmadılar, o gecede hastanede yattım. o gece yatarken birinin deli gibi bağırıp inlediğini duydum iyice stres oldum ağlamaya başladım doğurmucam ben eve gidicem diye. sabah 5 te hemşire gelip damar yolu actı, benim sancım ağrım hicbirşeyim yok ben gitmek istiyorum dediğimde bugun cıkabilirsiniz biz bunu ne olur ne olmaz diye takıyoruz dedi. kayınvalidem yanımdaydı ve seni kesin sezeryana alıcaklar diye korkutmaya başladı daha sonra doktor geldi ve muayene gittim doktor benimle cok guzel sohbet ettikten sonra 2 gundur hastanede yatıyosun seni eve gondermeye cesaret edemiyoruz kanaman var dedi merakla lafın sonunu bekliyordum daha sonra suni sancı ile doğuma başlayacağımı soylediler hicbirşey diyemedim kilitlendim kaldım. eşimi arayamadım ağlamaktan. sadece annemi arayıp durumu anlattım ve annemin ağlaması beni iyice gucsuz bıraktı. eşim hastaneye geldi cok buyuk bir sevincle artık doğuyor bak dedi anlımdan optu ve ben travay odasına girdim. koluma serumla beraber sancıda takıldı ilk 1 saat hicbirşey hissetmedim daha sonra sancılarım girmeye başladı daha sona arttı arttı ve arttı..... kendimi iyice kaybetmiştim hemşire surekli gelip acılmama bakıyordu. bağırdığım anlardan birinde nst den gelen sesle kendime geldim doktorlar koşmaya başladılar ve bebeğinin kalp atışlarının durduğunu soylediler... bu durum 5 kere yaşandı ve ben en son beni ne olur sezeryana alın ben iyi değilim yalvarıyorum bebeğime birşey olucak diye bağırarak ağlamaya başladım. bir muddet gectikten sonra yuksek hemşire ile ıkınma calışmaları yaptık en son 7 cm acılmıştıki beni doğumhaneye aldılar. hemşire ben bağırırken bu kadar cok strese girmene gerek yok dediğinde en son ben senin askerin değilim bana emir veremezsin diyip eline vurduğumu hatırlıyorum... neyse beni doğuma aldılar doğumhane o kadar aydınlık ve hijyenik ki ankara manzarasına karşı resmen doğum yaptım ) doğum bitince dikişimi attılar ve ben yatım bebeğimi gorduğumde yuzune bakakaldım ve tek duşunduğum bu cocuk kime benziyo oldu ) doktorlar docentler asistanlar stajyerler derken ben o haldeyken sohbet etmeye başladık ve ben cok mahcup bir şekilde hemşireden ozur diledim cunku yapı olarak zaten sakin bir insanım onu nasıl yaptım diye cok uzulmuştum. doktorlar cok zor doğum yaptın dediler bende farkındayım dedim sadece şimdiii gelelim asıl konuyu anlatma sebebime; normal doğumu tavsiye ediyormuyum hem ediyorum hem etmiyorum cunku dikişlerin var alt tarafında bir bozukluk olup dikişinin olması senin moralini zaten bozuyor, ıkınmaktan hemoroid olma riskin var ki şu anda bende var,dikişlerin gecerken kaşıntın oluyor kaşıyamıyorsun, doğum sonrası tuvaletini kesinlikle yapmak zorundasın sonda takılma olasılığın var, tuvalete cıkarken korkuyorsun acırsa dişişlerime birşey olursa diye. ama şoylede bir guzelliği var ben dikilrken bile uyuşturulmadım, bebeğin cıkış anını hissedebiliyorsun ve inanılmaz bir duygu hala icimde... ve daha sonrasında gulerek sohbet edeiliyorsun en onemliside odaya sedyeyle değil kucağında bebeğinle tekerlekli sandalyeyle gidebiliyorsun ) sizin verdiğiniz karar en iyi karardır sağa sola cok inanıp fikrinizi surekli değiştirmeyin ve kendinizi mutlaka rahatlatın... sevgilerimle.