Umut dolu doğum hikayem

Merhaba kızlar birazdan canım oğluşumla birlikte hayata tutunma hikayemizi dinleyeceksiniz...


Eşimle lise yıllarında tanışmıştık, birbirimizi bıkmadan, sıkılmadan sevdik ve 24.08.2013 tarihinde evlendik, herşey cok guzel gidiyordu... Bi sabah uyandığımda parmaklarımın morardığını farkettim pek aldırış etmedim, sonra diğer gunler bu morluklar giderek arttı ve eklem ağrılarım başladı bi kac gun boyle devam edince doktora gittim ve bazı tahliller yapıldı tahlil sonuclarım geldi tam Teşhis edilemese de lupus denilen bi hastalıktan şuphelendi doktor; ilk defa duymuştum bu hastalığın adını, cok nadir Gorulen otoimmun bir hastalıkmış; sistemik lupus eritematozus... Bu hastalık organ tutulumu yapıp organlarda yetmezlik yapıyormuş; aylarca kortizon tedavisi gordum bu surecte... Bu hastalıktan dolayı hamile kalmam hayati risk taşıyormuş bunu duyunca Dunyam yıkıldı resmen Gunlerce, haftalarca Ağladım belki de hic anne olamayacaktım... Yaklaşık 6 aylık bir tedavinin sonunda doktorum artık bebek duşurebileceğimi soyledi resmen havalara uctum ben de anne olabilecektim;


İlac tedavisinden bir ay sonra Allah nasip etti ve hamile kaldım eşim ve ben dunyanın en mutlu insanlarıydık artık kotu şeyler duşunmuyordum, hastalığımı unutmuştum adeta sağlığıma cok dikkat ediyordum bebeğim icin... Surekli doktor kontrolum vardı, duzenli tahlil yapılıyordu sonunda 7. Haftaya gelmiştik ve canım yavrumun kalp atışlarını duydum, o anki duygularımı hic bir kelimeyle tarif edemem Bambaşka bir mutluluktu benim icin bir hafta sonra yine kontrolum vardı tahlil yapılacaktı gittim kontrole kan verdim; oğleden sonra sonuc icin aradım doktorumu hemen Yanıma gelmen gerekiyor dedi bişeylerin ters gittiğini anladım ama yine de kotu duşunmek istemedim; neyse gittim doktorun odasına bana donup "ic acıcı şeyler soylemek isterdim size ama malesef tahlilleriniz kotu cıktı bizim size burda yapabileceğimiz bisey yok hemen universite hastanesine başvurun" dedi... Bi an panik olduk eşimle tabi, hemen universite hastanesine gittik orda hastalığımı takip eden Prof.la goruştuk tekrar tahlil yapıldı evet malesef karaciğer enzimlerim yuksek cıktı ref. Değeri 15-20 olan enzimlerim 200 lerdeydi, tiroidim 8,5 cıktı bi kac gun kontrol altına aldılar beni her gecen gun enzimlerim katlanarak arttı 600 lere cıktı ve son gunlerde idrarda protein Kacağı da oldu... Muhtemelen bu durum Lupus.la ilişkiliydi; Karaciğer yetmezliğine girdiğimi soylediler ve dunyamın başıma yıkıldığı an: "anneyi kurtarmak icin Gebeliği sonlandırmamız gerekiyo" dediler... Nasıl yani; icimde buyuyen minik yavrumun canına mı kıyacaklardı kalp atışlarını bile duymuşken nasıl izin verirdim buna... Hayır, asla izin vermeyecektim o gun hastaneye yatış yapmam gerekiyodu doktordan izin alıp eve dondum cuma gunuydu zaten haftasonunu evde gecirip P.tesi gidecektim tekrar... eşime dedim ben bebeğimi aldırmak istemiyorum ona bisey olacaksa bana da olsun... Ikimizde Caresiz donduk eve haftasonu cok dua ettim Rabb'ime bebeğimi Ayırma benden dedim ve bebeğime soz verdim ben yaşadıkca kimse sana dokunanayacak diye... P.tesi oldu biz tekrar gittik hastaneye tahlil yapıldı Allah ım Şukurler olsun protein Kacağı Durmuş ve enzimlerim duşmeye başlamış ve ben hic bi ilac falan kullanmadım hic bisey yapmadım bir kac hafta icinde enzimlerim normale dondu şimdilik ikimiz de kurtulmuştuk ama yine de risk vardı her ay kontrollerim devam etti bu arada tiroidim kontrol altına alınamamıştı cunku enzimlerim yukseldiği icin ilac kullanamadım gebeliğimi kontrol eden doktor bebekte zeka geriliği olabileceğini ya da doğuştan tiroid hastası olabileceğini soyledi yine moralim alt ust oldu 2'li 3'lu testleri bekledik ondan sonra gerci sonuc değişmeyecekti benim icin ne olursa olsun bebeğime soz vermiştim onun kılına zarar gelmeyecekti neyse 2'li 3'lu testler de normal cıktı risk yokmuş 9 ay boyunca hep aynı tedirginliği yaşadım ve artık sona gelmiştik,

Ve tarih 17.11.2014; 39. Haftaya girmiştim zaten normal doğumda karar kılmıştık doktorumla beraber.. Bi akşam eşimle otururken bi ıslaklık hissettim camaşırımda tuvalete gittim az bi su gelmişti ama tedirgin oldum yine de eşime dedim ne olur ne olmaz bi gidelim hastaneye; neyse kalktık gittik ebe muayene etti 5 cm Acıklık var doğum başlamış dedi biz şok olduk, ne Doğumu ben Sancı bile hissetmiyorum hic, nişanım falan da gelmedi... Orda NST'ye bağladılar sancım 60-70 lerdeydi Acıklık 6 cm olunca bebeğin baş suyunu patlattılar saat gece 11-11.30 du sancım başladı 12.30 da doğum yaptım bir saatlik sancıyla doğdum cok incitmedi canım oğlum benim... Bebeğim doğar doğmaz kucağıma verdiler iste minik mucizem canım oğlum Mehmet Efe'm artık kollarımdaydı... Tum korkular, endişeler bitmişti ikimiz de sağsalim kurtulmuştuk... Bebeğim gayet sağlıklıydı 3580 gram ve 52 cm idi Dunya'ya geldiğinde...

Bizim hikayemiz boyle, ve ben anladım ki insanın inanıp da yapamayacağı şey yokmuş... Rabbim hepimizin yavrularını bizlere bağışlasın