Merhaba arkadaşlar... Şimdi de gelelim benim doğum hikayeme.. Hamileliğimin 2. ayından itibaren aşırı mide bulantılarım, halsizliklerim, bayılmalarım oldu.. Bunyem zayıf duştu. Midemde ulser olduğu icinde doktor ne ilac verirse midem kabul etmiyordu. Kusmalarım şiddetleniyordu. Hamile olmadan once yiyebildiğim hicbirşeyi yiyemiyordum. Ne folik asit, ne demir ne de vitamin hapları hic bir şey icemedim.. Zaten hamileliğim boyunca toplamda 7 kg aldım : ) Calıştığım icinde iş yerinde devamlı aygın baygın gezmek artık insanlarıda sıkmış durumdaydı bunu hissediyordum.. Derkennn geldik 37. haftanın sonuna... Kontrole gittik ben kesinlikle normal doğum istemiyordum. Nedense epidural diye tutturmuştum.. 38. haftaya girdiğim gun doğum yapmama karar verildi. Cunku bebeğin kalp atışları da arada zayıflıyordu ve ben son 2 aydır devamlı aşırı kansızlığım olduğu icin kan destekleri alıyordum... Doğum tarihini belirledik doktorumuzla.. Ben bir gun oncesinden kuaforume gittim saclar yaptırıldı : ) doğuma makyajlı ve guzel girmek istiyordum. en gec sabah 7,30 da hastane de olmam gerekiyordu. samimi olduğumuz arkadaşlarımızda bize eşlik edeceklerdi.. sabahın korunde buluşup arkalı onlu duğun konvoyu gibi kornaya basa basa gittik hastanemize : ))) Elim kolum dolu... Bebeğimin şekerleri. Odamız icin aldığımız susler vs... hemen odamıza gidip suslemeye başladık ki tammmmm hemşireler onlukle beraber geldiler hadiii hazırlanın!!!! doğuma alınacaksınız.... Hemen ameliyat onluğumu giydim.. sedyeye alındım.. annem babam eşim arkadaşlarım ablalarım yiğenlerim duygulu gozlerle bana bakıo.. acayip neşeli ve hayatı umursamaz bir yapım vardır.. herşeye gulen ben babamı ağlarken gorduğumde icimden bişiler koptu gitti.. ağlayacam ama yok kızım diyorum sus rimelin akacak : )))) Kaldığım odanın hemen karşıdıydı ameliyathane... Eşimin doğuma girmesini cok istiyordum ama ikna edemiyordum.. Sanıyordu ki a dan z ye herşeyi goreceğim : ) yok oyle bir şey. doktor da bebek doğarken goruyorsunuz sadece deyince ikna oldu... neysemmm ben herkese el salladım birde arada arkadaşıma nahhh hareketı cektım o kadar mılletın ıcınde resımlerım mevcut hehe : ) geldik ameliyathaneye... anestezı doktoru dedıkı one eğilebildiğin kadarı ile eğil. belimden iğne yapacak ya cok gırgır birirsiydi o da.. ben hic sesimi cıkarmadım. ne dediyse harfi harfine yerine getirdim.. ilk once belime batikon suruldu soğuk soğuk uşudum vuhuuu arkasına iğne derken bi iğne daha... sonra tel salıyor iceri.. eli hissetmiyorum ama gıcır gıcır icimde bişi gıdıklanıo : ) masaya yatırdılar. bacaklarım kutuk gibi oldu hissetmıyorumm sonda takmışlar hicc haberım yok.. bi iki cimcik attılar hissedıyormusun diye hayır dedım o zaman doğuma başlayabiliriz dediler. eşimde bu arada amelıyat onluğu giymiş yanıma geldi oturdu. yakışmıştı heheh anestezı doktoru en ufak bı ağrın acın olursa hemen soyle senı uyutmam 2 sn demıstı. bu esnada benım kusmalarım hala gecmedıgı ıcın amelıyat masasında bile kustum : ) doktor amelıyata başladı. garip bir titreme oldu bende sonra sağ tarafımda acı hissettim baya.. canım cok yanıyor dedım ve uyumuşum... gozlerimı actığımda kelebeğim doğmuş ilk muayenesi yapılıyordu. sozum ona bebeğin doğum anını gorim diye epidural oldum : ) neysem bebeğimi getirdiler kafa bi milyon benım. optum optum optum..... resim cekindik kızımla eşimle.. sonra eşimi dışarı aldılar. beni odaya cıkardılar ama ters giden bişiler var sanki... neden kızım hala yanımda değil. ???? şimdi gelecek birazdan gelecek bekle bekleeeeeee.. sonra acıklama yaptılar kızımda solunum sıkıntısı oluşmuş... hastanenin yeni doğan doktoru ben bakamama bebeğe tatile cıkıyorum demiş... benim hic bişeyden haberim yok bekliyorum bebeğim gelecek diye... dediler ki bebeğini başka hastaneye sevk edeceğiz. aradan bilmem kac saat sonra kuvozun icinde bebeğim yanıma getirdiler. 1 dk gosterdiler. gitti. duyduğum son seste bebeğimin sesi yerine ambulans sesi oldu..kucağıma alamadan yavrumu goturduler.. onca heyecan yarım kaldı ! 2 gun sonra taburcu oldum hastaneden. bebeğimi devlet hastanesine sevk etmişlerdi. yanına gidebilmek icin oldum. hastaneyi aradım goruş saati bitti gelmeyin dediler... yalvardım yakardım. dikişlerim mi var amelıyat mı oldum kimin umrunda.. hastaneye gittik hemşirelere dedim ki ablamda benım yanımda iceri girebilir mi ? cunku ilk doğumum bebeği nasıl tutacağımı bilmiyorum. bi yandan ağrılarım cok fazla. olmaz dediler... iceri girdim 15 tane bebek yan yana. hangisi benim bebeğimdi ? kızıma hastane cıkışında giydirmek icin pembe dantelli corap almıştım nasip olmadı giydirmek. hemşireler corabı giydirmiş kuzuma. deli gibi bebeğimi arıyorum baktım minnacık ayağında pembe corapları olan bi kız !!! gittim kuvozun başına ağlıyorum deli gibi. heryerinde hortum kablo allahım nasıl acılıyor bu kapak bebegımı nasıl kucağıma alacağım.. ya canı yanarsa ya tutamazsam.. nasıl emzırcem. ac bebegım.. oradaki bazı anneler yardım ettı. bebegımı kucağıma verdıler optum kızımı optum optum optummmm... berenim ağlıo ben ağlıyorum. orada bırakıp eve gitmek ne kadar acı ! 4 gun kaldı kuzum kuvozde.. bi sabah kahvaltı yaparken telefon caldı bebegınız bugun taburcu olacak ogleden sonra gelın. dunyalar benım oldu. gittik hastaneye.. bebegımı aldım evımıze geldık şukurler olsun. şimdi kızım 5,5 aylık ama aşırı korkuları var. en ufak bir cıt sesinden aşırı ağlama krizlerine giriyor guven duygusu tam olarak gelişmedi. cok şukur sağlıklı şimdi... rabbim isteyen herkese bu duyguyu yaşamayı nasip etsın.. benımde hıkayem bu işte kızlar... umarım cok sıkıcı olmamışımdır.. hepınızı opuyoummmmm