Selam kızlar artık benimde bir doğum hikayem var

Bugun,yarın,ne Zaman, acaba sezaryene yatıversem mi derken oğlum tam dokuz ay on birinci gun gelmeye karar verdi o gun kontrolumuz vardı, sabah dokuz sularında muthiş bir ıslaklık, akan birşeyler var tuvaletimi mi yaptım acaba derken aklım başıma geldi.. Suyum gelmişti..

Hemen banyoya koştum kendimi tuta tuta ama ne mumkun su bitmiyor, bi havluya sardım kendimi, tam banyonun karşısında annemin yattığı oda vardı, Oray'a kadar gidebildim. 'Anne kalk Bebek geliyor suyum geldi' dedim. Kadın şaşkın tabi, eşimide kaldırmasını soyledim, ben tekrar banyoya su hala akıyor neyse bebeğin bezlerinden birini taktım,giyindim. Zaten butun eşyalarımız hazırdı. Doktorumuzu aradık.. Bu Arada annem oturuyor hadi diyorum ben de mi geleyim diyor) kadın şaşkınlıktan bitecek. Eşim doktora ne diyeceğim diye soruyor benden başka herkes panik..

Hastaneye vardık, odamızı hazırladılar.. Bende yavaş yavaş sancı oluşmaya başladı. Benim doktorum dışarıdan gelecekti. Onun talimatıyla Hemşireleri gelip kontrol ettiler. Doktor geldiğinde epidural istediğimi soyledim, zaten kendimi kastığım icin oyle olacağını soyledi. Bende Ağrısız sancısız doğuracağım diye seviniyorum.. Dort cm acıklıkta suni sancı ve epidural iğnesi verdiler. Acıklık oluşuyor ama ben epidural diye bir sure ağRı hissetmiyorum. Hep boyle olacak sanıyorum..

Sabah dokuzdan akşam beşe kadar sancı cektim, bu Arada epidural sadece bir kac saatlik bir ağrı kesici oldu. Doğuma iki saat kala kendi sancım ve suni sancı ile başbaşa kaldım. Meğer doğum yaklaşınca epidurali kesiyorlarmış. Ikınma zorluğu olur diye..

Ben ağrıdan kıvranıyorum, sesim cıkmıyor acıdan, nefesim kesiliyor, gozlerim yumuk, dişlerimi sıkıyorum. Soru soran herkese kızıyorum, konuşturmayın yormayın diye.. Saat beşe geliyordu, beni beş dk sonra alacaklarını soylediler, şimdi gitmek istediğimi soyledim dayanamıyorum acıya.. Neyse sandalyeye bindirdiler beni, doğumhaneye gittik.. Buz gibi bir ortam değildi, ılık ferah guzel manzaralı, korkmadım yani odadan ve cataldan.. Hemşireler kontrol edip, doğuma hazırlıyorlardı beni. Ikınma turladı vs. Sonunda doktorum geldi. Beni rahatlatmaya uğraşıyor ama acıdan bayılacağım artık gozlerim gormuyor ağrıdan..

Hadi, bir iki ıkın evet hadi vs derken yok cocuk doğmuyor. Yukarı tutunmuş diyorlar. Bebeğin kafası aşağıda ayaklar yukarıda.. Gelemiyor bir turlu. Uzman bir doktor olmasına rağmen doktorumda cok zorlanıyor goruyorum. Yalvarıyorum sezaryene alın diye, adam bir de onun yarasını cekmeyeyim diye normale uğraşıyor. Ama beni bir gorseniz kendi sesimi duymuyorum sezaryen derken acıdan. Artık olamayacağını doktorda kabul ediyor, hemşire bana kağıtların hazırlandığını sezaryeni kendi istediğimle kabul ettiğimi gosteren birşeyler imzalayacağımı soyluyor. Bu arada sezaryen olması icin idrar torbasının boşaltılması gerekiyormuş, bu işi hallettikleri sırada cok şiddetli iki sancı daha geldi..

Artık sesim cıkmıyor derken ben acıyla feryatla ıkındım, ıkındım.. Doktorunda sesi yukselmeye başladı hadi evet oluyor hadi derken bir ses.. Hayatımın en muhteşem ağlaması en harika eşsiz goruntusu.. Koca bir oğlum, benim oğlum, Kocaman adamım karşımda işte.. Ellerini ayaklarını savura savura ağlıyor.. Ben allahım şukur cok şukur diye dua ediyorum...

İşte boyle daha sonra hemşire yanıma getirdi yuzunu gosterdi. Eşimin halası doğum fotoğrafcısıydı, o geldi bebeğimin ve benim fotoğraflarımızı cekti. Dışarıda bekleyen koca kalabalığın merakı bu fotoğraflarla biraz giderildi, sonrasında bebeğimde hazırlanıp onların yanına gitti doğruca..

Sıra geldi benim ikinci cileme. Doğum sancılar ne kadar Zor olduysa dikişlerde bir o kadar zordu. 4080 gr bebeğin cıkışı ile derin yırtılmalar oluşmuş. 8 derin dikiş atılmış.

Sonra beni sandalyeye alırlarken baygınlık gecirecek gibi oldum. Gozlerim karardı kulaklarım cınlıyor fln. Kolonya koklattılar, yuzume su carptılar birkac dk sonra kendime geldim..

Yatağımda yanımda bir melek etraf sevdiklerimle dolu..

Tabi hastaneden eve gelince tam 25 gun oturamadım, sanki iğnelerin uzerine oturuyorum. Sağdan sola bile donemedim. Lohusalık sendromunu dibine kadar yaşadım. İştahsızlık, ağlama krizleri.. Tabi bunda bebeğimin sarılık olması en buyuk neden. Sutum vardı ama meğer su gibiymiş cocuk doymayınca sarılık olmuş. O ışığın altında gozler bağlı değilmiydi o bantlar beni benden aldı. O da ayrı bir konu ya neyse...

Gelip gidenin fikirleri, anlayışsızlıkları, sacmalıkları, cocuğumun sarılığı, ben Nasıl bakıcam ona Nasıl layık olucam fikri... Hepsi ayrı ayrı hikaye olur..

Şimdi bebeğim 2,5 aylık, cok şukur kilosu yerinde, sarılığı bitti gitti.. Birbirimize alıştık ama hala gereksiz akıl vermelerden kurtulamadık kırtulamayızda Allah butun genc annelere sabır versin..

Neyse size son bir espri yapayım, dikişlerim bitince doktorum kendi esprisini patlattı, eskisinden daha guzel oldu diye )))


Hepinize iyi okumalar kızlar, opuyorum)