Baştan da hemen şunu soyleyeyim, evet sevdiğimle yaşlanmak fikri, yuva kurmak fikri bana cok sıcak geliyor, tabii ki onunla nefes alıp vereyim fakat cidden "evlilik delisi" kızlardan olmadım hicbir zaman... Şimdii... 22 yaşındayım. 5 yıldır -nazar değmesin- cok guzel bir ilişkim var. Onun ailesi biliyor, benim ailem biliyor, iki aile henuz tanışmadı. O bizim eve girip cıkar, ben onların evine giderim ozel gunlerde, annesi beni gittiği yerlerde gelinim diye anlatıyormuş, ona keza babaannesi de oyle gelinimiz der.
Şu anda erkek arkadaşım askerde, bitmesine 1 ay kaldı. Hee bu arada en onemli şeylerden birini atlamayayım. O da benimle aynı yaşta fakat gerek yıllardan beri calışma hayatının icinde oluşundan olsun gerek aile tarzından, cevresinden olsun fazlasıyla olgun biri... Yani duyanlar genelde keşke yaşı senden buyuk olsaydı falan der ama tanıyanlar da "Maaşallah bazı 30 yaşındakilerde yok bu cocuktaki kafa" der. kaydirigubbakcemile3
Diğer soylemem gerekenleri de yazayım hemen, kendi işi var, askerden donduğunde tekrardan onun başına gececek. Geleceğimizle ilgili hep konuşuruz, cok guzel hayaller kurarız, hicbir zaman sorumluluktan kacmaz, korkmaz, azimlidir. Ama ben yine de zırt pırt sıkıştırmam onu "Ne zaman olacak" diye... Onu sıkıştırmadığım icin size sorayım dedim :teytey: Şimdilik aklıma gelenler bunlar.
Sizce bizim işimiz askerden dondukten ne kadar sonra ciddiyete dokulur? (Fikir yurutmeye ailelerin tanışmasıyla başlayabiliriz mesela ilk olarak yerimseniben)
Not: Allahtan kısaca yazacaktım
Şimdiden teşekkur ederim hepinize. Olumlu - olumsuz her yoruma, her fikre acığım.