hikaye şoyle başlıyor;37. haftadaydım.. aylardır ha erken geldi ha gelecek derken, bi turlu gelememişti bebeğim.. artık sabırsızlanmaya başlamıştım.. butun gun karım taş gibiydi, ama 5. aydan beri devamlı kasılmam olduğu icin benim icin normal bişeydi, doğum yaklaştığını duşundurmuyordu bana. ertesi gun doktorla randevum vardı, ozellikle oğleden sonraya almıştım ki rahat rahat gidip kuaforde bakım yaptırabileyim.. sanki doğuma gidiyor gibi gidecektim doktora, hem guzelleşmek moralimi de duzeltecekti.. sabah erken kalktım.. ama uzerimde bir uyuşukluk vardı lavabota gittim az daha orada uyuyakalacaktım.. sifonu cekmek icin donduğumde elim ayağım titremeye başladı tum uykum kacmıştı cunku az miktarda kan vardı klozette... hemen doktoru aradım.. sesimi duyunca "senin zaten bugun randevun yokmuydu" dedi bana sanki neden aradın der gibi..bende titreyen sesimle durumu acıkladım.. kanama az miktardaysa sakin sakin artarsa cabuk cabuk gel dedi... cabucak duşumu aldım giyindim.. annemi arayacaktım ki o benden once davrandı.. ben ilk şoku uzerimden attığım icin soğuk kanlı birşekilde durumu anlattım.. bişeyler atıştırıp cıkacağımı soyledim.. benim evim hastaneye arabayla 20 dk uzaklıktayadı anneminki yuruyerek 5 dk.. annem ve babam heyecandan hemen evden cıkmışlar ve yaklaşık 1 saat beni hastanede beklemişler
.. uzun lafın kısası cok hafif bişeyler yiyip cıktım evden (şimdiki aklım olsa 2.5 iskender yemeden cıkmazdım
) hasteneye gittiğimde hemen beni nstye aldılar oradan da hemen muayeneye sancı cıktımı diye sorma fırsatını bile bulamadım.. her muayenede olduğu gibi bunda da cok canım yandı.. 3 santim acıklık vardı ve kanamanın sebebi de buydu.. o an sevinsem mi uzulsem mi bilemedim.. 3 santim acıklık vardı ve ben hic bişey hissetmiyordum ama kanama yuzunden eve gonderemediklerinden suni sancı vereceklerdi.. okuduğum dinlediğim tum hikayelerde biliyordum ki suni sancı kotu bişeydi :18: tekrar elleim titremeye başladı hemen epidural sordum 4 santim acıklıktan sonra konuşuruz dedi.. ve tam saat 1.30da beni doğumhaneye aldılar.. doğumhanenin kapısında aceleyle eşime msj attım "doğuma alıyorlar koş" beni getirdikleri odada yatağa oturmuş yere değmeyen ayaklarımı sallarken "benim burada ne işim var ben daha cocuğum nasıl cocuk doğuracağım" diye duşundum.. bu arada 28 yaşındayım
bi hasta bakıcı elinde boş serum gibi bişeyle yanıma geldi lavman yapacağını soyledi ben yine telaşlandım cunku okudularıma gore lavman da kotu bişeydi; bana yan yatmamı soyledi bu arada muhabbet ediyorduk nerdensin nerden geldin derken bitti dedi 
inanamadım cunku hicbirşey hissetmemiştim.. bi kac dakika sonra tuvalete gitmemi soylediler.. yaklaşık 10 dk tuvaletimi yaptım 
sonra tam cıkmıştım ki bi 10 dk daha ..ve sonunda serum geldi.. sonrasında pek zaman kavramı yok.. cunku bulunduğum odada saat yoktu ve bende yanıma ne telefonumu ne saatimi almamıştım... yaklaşık yarım saat sonra doktor gelip tuşe yaptı ben yine cığlık atmamak icin kendimi cok zor tuttum.. 3.5 santimdi.. biraz yavaş ama guzel dedi doktorum.. sonra beklemeye devam odada oturmaktan odadaki her şeyi ezberleyince sıkıntıdan kendimi koridora attım dolaş dolaş.. bu arada beni saatte bi nstye bağlıyorlar ve gelip nstye bakan herkes gozlerini portletip "gercekten hic birşey hissetmiyor musun" diye soruyordu ben de "ıı sanki karnım sertleşiyor gibi bişiler hissediyorum" diyordum.. saat 6ya doğru doktorum tekrar geldi bi tuşe daha :18:5 cm
o da şaşkınlık icinde " ya yuzunu bile ekşitmiyorsun" diyordu 
madem bişey hissetmiyorsun epidurale gerek yok dedi.. saat 6da benim doktorumun nobeti bitiyordu nobetci doktor benimle ilgilenecek doğuma kendi doktorum gelecekti.. yeni gelen doktor beni tekrar tuşeye aldı :95: ve suyumu patlattı hemde hic sormadan
sanırım derdi beni hemen doğurtup gidip uyumaktı... eğer cok ağrınız yoksa ve hemen bitmesini istemiyorsanız sakın buna izin vermeyin.. zira ben suyum acıldıktan sonra odama gidip yarım saat ağladım sanki bebeğimi zorla dışarı cıkartmaya calışıyorlarmış gibi hissettim hatta o kadını asla affetmicem dedim kendi kendime ve hic ağrı hissetmeyen ben o andan sonra hissetmeye başladım.. başka doğum yapacak yoktu ondan eşimin girmesine izin verdiler.. her kasılmada belime masaj yapıyordu.. gercekten cok iyi geldi.. saat tam 8 gibi (eşimi zorla iftara gonderdim ondan biliyorum) tekrar tuşe yaptılar 8 cmdi.. ve dayanılmaz ağrılarım ondan sonra başladı.. filmlerdeki gibi belimi tutup kendimi geriye atmak gercekten belimin ağrısını cok hafifletiyordu ayağımı da sallayarak belime titreşim gonderiyordum.. gercekten cok korkulacak bişey yok kasılma 50 saniye suruyor ilk 15 sn gittikce artıyor ama rahtsız etmiyor, aradaki 20 saniye zor ama nefesinize konsantre olursanız ve kendinizce ağrıyı hafifletecek bişeyler bulursanız bi şekilde geciyor, son 15 sn yine azalarak bitiyor sonrasında da 2 dk ara :114: o 2 dkda uykuya dalıp kasılmaya başlayınca tekrar uyanıyordum.. bana ıkınma hissettiğin zaman seni tuşeye alcaz dediler.. ıkınmam gelmemesine ramen saat 9:15de artık ebe hanıma yalvarıyordum beni tuşeye alın diye sonunda aldılar ve 10 cm :124::118: 
bana istersen seni hemen doğuma alalım dedi ya da doktorunu bekle yarım saate burada olur dediler 
bende umurumda değil hemen alın beni dedim can havliyle.. ve doğumhaneye girdik hamile olarak yaşadığım son anlardı.. ve o catala yattığım icin hic bu kadar mutlu olabileceğimi duşunmemiştim.. her zamanki hikaye kasılman gelince derin nefes al ve tum gucunle ıkın dediler.. ama kasılmaların başından beri kasılmalara konsantre olmamaya calışan ben şuanda kasılmamın başladığından emin olamıyordum
her an hertarafım ağrıyordu sanki.. ayrıca aclıktan tukenmiş haldeydim.. ıkınacak halim kalmamıştı.. 5-6 kere ıkındıktan sınra baktı ebe hanım olacak gibi değil, karnıma bastırmaya başladılar ve sonunda fırlama oğlum cıkıverdi :asigim: hep anlatırlar bebeğin cığlığını duyunca herşey biter tum ağrıları acıları unutursun derler; tamamen yalan :95: kafamı kaldırıp baktım ne kadar tombiş diye duşundum meğer sonradan gidecekmiş o şişkinlik, heryeri kan icindeydi ve cok guclu bir şekilde ağlıyordu.. okuduğum kitaplarda hep guclu bir ağlama sağlık belirtisi olarak yazıyordu ondan icin rahattı. saat tam 9.43 de doğdu benim bitanecik oğlum (o an bitanecik olduğunun henuz bilmiyordum :106 sonra plesenta dikiş vs derken sonunda 10a doğru beni de cıkardılar bebek odasının onunden gecerken gosterdiler oğlumu cok uzgun gorunuyordu resmen ağlarken alt cenesi titriyordu... odama gittim tir tir titriyordum. hemen orttuler beni yaklaşık 1 saat sonra bebeğim geldi.. o gun hicbirşeyden haberim yoktu, ertesi gun ne kadar guzel bişey olduğunu duşundum, sonraki gun hayatımda bu kadar guzel bişey gormediğimi duşundum.. ve 4. gun gercekten aşık olduğumu hissettim.. 5 dk yanından ayrılsam kalbim pır pır ediyor senağlama annelik boyle bişeymiş.. şimdi bebek odasının yanından nasıl oyle gecip gitmişim diye duşunuyorum onu ağlarken o halde nasıl bırakabilmişim?..
5. gun sarılık yuzunden 1 gece hastanede kaldı.. sırf sutum kesilmesin diye kendime nasıl hakim oldum nasıl uzulmemeye calıştım ama cok zordu.. allaha binlerce kez şukurler olsun yoğun bakımda nelerle karşılaşıyor insan..
bekleme odasında ben ağlıyorum karşımda başka bi kadın daha ağlıyor.. ben de "herhalde onun bebeği de sarılık olmuş" diye duşundum; benim icin dunyanın en kotu şeyi sarılık o anda.. ama cok daha kotu durumdaymış onun bebeği allah gostermesin.. cok şukur evdeyiz mutluyuz şuanda tam 25 gunluk olduk.. dikiş ağrılarım neredeyse tamamen gecti.. bebeğimle birbirimize yavaş yavaş alıştık..
allah isteyen herkese bu duyguyu tattırsın ve bol bol sabır versin.. cunku guzel olduğu kadar da zor bi şey..
amma uzun yazmışım buraya kadar sabırla okuyan herkese sonsuz teşekkur ediyorum
