işte bu benim doğum hikayem,kimse hayal kırıklığına uğramasın kimse endişelenmesin cunku insanların yalnız %5 i zorlu doğum gecirilermiş,inşallah sizler guzel ve kolay doğumlar yaparsıznız..

HAMİLELİĞİM
her şey 9 mart'ta uzun uğraşlar sonucu aldığım mutlu haberle başladı.bir ruyaydı oğluşuma hamile olduğumu oğrenişim adeta.her birlikteliğin ardından 2 gun gecince yaptığım negatif sonuclu gebelik testlerinin ardından daha deneyimli ve tecrubeli davranıp mutlu sona ulaştığımın resmiydi o gun ki pozitif sonuclu kan testim.eşim kamptan yeni donmuştu ve ona da harika bir donuş hediyesi oldu.ağlamakla gulmek arası tepkilerle yaşadık o muthiş mutluluğumuzu ve derken bir masal başladı artık.

her gecen gun ve hafta heyecanla takip ettim oğlumun gelişimlerini.1 mm ve 1 gram olduğunu okuduğumda ne kadar buyumuş benim oğlum diye sevindiğim anlar dun gibi aklımda(şimdi oğlum 4 kilogram )sonrasında bebişimin tatlı kıpırtılarını ultrasonda seyredalışımız,aldığımız belli belirsiz kapkara ama bizim icin anlam yuklu ultrason resimlerimiz..bebişimizin tahmini ağırlığını netten okuduğumuzda evde o ağırlığa denk gelen biskuvi paketi vb şeylerle bebişimizin ağırlığını tahmin etmeye calışmalarımız..ve bunun gibi dışarıdaki insanlara anlamasız gelebilecek ama bizim icin hayatın anlamı olabilecek pek cok şey..

16 . haftamızdı heyecan icinde doktorun yolunu tuttuk cunku icimdeki canavarın cinsiyetini oğrenecektik kız da olsa erkek de olsa onemli olan sağlıklı olması temennilerinin eşliğinde doktorun yolunu tuttuk ve hic caba sarfetmeden ultrason cihazına girer girmez bebişin cinsiyetini oğrendik,oğlumun pipisi gozlerimizin onunde oylece duruyorduo dakika eşimin kulaklarına varan ağzını gorunce anladım ki kız da olsa erkek de olsa onemli olan sağlıklı olması diyen eşim aslında daha cok erkek olsa taraftarıymışdoktorumuzun cok hevesli olan babamıza verdiği yakın plan pipi resmi hala saklanmakta

bebişimiz gunden gune buyuyordu,kontrollerimizi odevlerini aksatmayan calışkan bir oğrenci edasıyla ciddiye alıyor doktorun her soylediğini ise asli bir gorev addedip harfiyen yapıyorduk.sırayla once 2li testimizi yaptırdık sonra zamanı geldi ve 3lu testimizi yaptırdık o ana kadar her şey yolunda olduğu icin en ufak bir endişe duymadan gunlerimizi gecirirken test sonucunu oğrendiğimiz gun yıkıldık adeta.doktorum sonuca baktı ve şaşkınlığı hem gozlerine hem yuzune hem de sozlerine yansımıştı.'bu hic beklediğim bir sonuc değildi,her şey cok normal gorunuyordu'dedi.oğlumuzun down sendromlu olma riski normalden cok cok fazlaymış e bana amniyosentez ve sonrasında eğer istersem bebeğim ozurlu olacak olursa diye kurtaj seceneğini sordu(


nasıl konuşacağımı bilemedim kelimeler ağzımda duğum duğum oldu,konuşabildiğim ilk an şunları soyleyebildim 'bebekler dunyaya gelmeden once anne ve babalarını kendileri secerlermiş,benim bebeğim de beni secti.o halde beni secen bir bebeği reddetmek istememek bana duşmez.o benim her koşulda evladım.istemiyorum 'dedim ve ağlamaya başladım.bu durumda tek secenek ileriki haftalarda ayrıntılı ultrasonla ve kalp ekosuyla down sendromu olup olmadığını anlamaktı ve cok şukur bu 2 konuda uzman profesorlere gittik ve guzel sonuclarla donduk.

bundan sonrası her mutlu mesut ve bebeğini seven anne gibi beslenme,bebekle konuşma,doğumu kolaylaştırmak icin duzenli spor,hayallerle dolu bekleyişler,bebiş icin yapılan hazırlıklarla gecti.her şey gayet guzeldi,normaldi.ta kiiiiii 31. haftamda bi gece aralıklarla girip cıkan kasılmalara kadar.yemek hazırlıcam ama girip cıkan ve gitgide şiddetlenen kasılmalarım buna musade etmiyordu.en sonunda eşim yemeği bırak şimdi hadi gidelim doktora dedi.2mizin de aklında gelip gecici bir sancı olması dışında bir ihtimal yoktu.acile giriş yaptık,tahliller yapmadan kadın doğuma sevk etmediler ve beklemeye koyulduk,o sırada (ki bu bekleme 1 saati buldu) dakika tutmaya başladım ve sancılarım 3 dakikada bir duzenli olarak girip cıkıyordu.Rabbim nasıl bir mucize ya inanılmaz cok duzenli sanki saat kurulmuş gibi hep aynı duzende devam ediyordu.derken tahlil işleri bitti ve yukarı cıktık,ilk kez tanıştığım NST bana cok acı bir şeyi gosterdi ve bu gerceği doktor soyledi,ben doğum sancısı cekiyordum.ve bebeğim daha bana muhtacken ve daha cok kucukken doğmak uzereydi.apar topar yatış verdiler ve sancı durdurmak icin iğneler serumlar haplar ..derken 3 gun sonrasından hele şukur riski atlattık.


sonrasında kontrollerimin bir klasiği olmuştu NST de cıkan sancılar,doktorum bile cok şiddetli olmadıkca ciddiye almamaya başlamıştı.vee 37 .haftada doğum nişanım geldi,tanrım ne buyuk bir heyecan ya.yeğenim yanımda onunla oyun oynuyoruz derken camaşırımda feci bir ıslaklık hissettim ve baktım evet cok garip hic gormediğim renk kıvam ve fazlalıkta akıntıydı.doktorumu aradım ve beni hemen beklediğini soyledi,cunku doğum nişanı doğumun başladığını gosterebilirdi.eşimle heyecan icinde doktora gittik NSTde hep sancısı cıkan ben heyecandan hic sancım cıkmıyordu,gereksiz derece sakindim,ama emniyet olsun diye o gece hastanede kaldık.ertesi sabah ellerim boş ve doğurmamış şekilde hastaneden cıkmak benim icin buyuk yıkıntıydı,cunku bıkmıştım artık hastane koşelerinden
DOĞUMMMMM
tam bir hafta sonra geceydi,yine kadınlar kulubunde takılıyorum eşim hadi yatalım dedi ama acaip kasılmalarım var,sırf gene doğuramıcam nasılsa diye eşime ses etmiyorum.neyse yattık yatağa.eşim başladı zaten horul harıl hırıl tuhaf seslerle uyumayaama ben gozumu bile kapatamıyorum,kasılmalarım şiddetleniyor ama sonra gecer gibi oluyor.dakika tutuyorum duzenli ama ya gecerse diye korkumdan yarım saat daha dayanıyım diyip diyip saatler gecirmeye calışıyorum.en sonunda saat 1 bucuk falandı 11den o yana cektiğim sancılara artık dayanamaz hale geldim.eşimi uyandırdım.daha once hazırlamış olduğumuz cantamızı da alıp koyulduk yola.yolda hic sesimi cıkarmıyordum cunku yine doğurmayacak olursam da eve donersem diye icim icimi yiyordu .acile giriş yaptık artık acildeki doktorlar beni merhaba ozgul hanım diye karşılıyordu.yukarı cıktık eşimle,NSTye o gebeliğimin son donemleri yoldaşım olan o sevgi dolu alete bağladılar beni,inanılmazdı 3 dakikada bir 127lere varan şiddetli ve duzenli sancılarım vardı,doktor geldi,doğuracaksınız inşallah dedi,rahmimde halen 2cm acıklık vardı(bi hafta once nişan geldiği gun 2 cm acıklık vardı)doktor yatış istedi cunku bu sancı şiddeti acıklığı artırabilirdi.sabaha kadar sancılarım surdu ama bazen şiddetli bazense cok azdı.gozumu bile kırpmadım bense,sabah hastaneden yine doğum olmayacak diye cıkacağımı duşunmekten strese giriyor icin icin sıkılıyordum.ki başıma bole bir durum geleceğini duşunen kocam okula oğrencilerinin yanına koştu.


sabah erkenden doktor geldi ve acıklığa baktı inanılmazdı 3 cm olmuştu.doktor haydi ozgul toplan doğumhanede devam edeceksin burdan sonraki kontrollere,bugun doğuracaksın inşallah dedi.Allah'ım nasıl bir heyecandı o nasıl bir korku endişe ve garip hisler karmaşası.yalnız başıma gittim doğumhaneye o komik arkası acık gomleği giydim.ve o buyuk boş yerde başladım bi başıma uzanmaya,bi taraftan lavman diğer taraftan serumlar derken artık doğuma hazırlanıyordum.sık sık doktor gelip acıklığı kontrol ediyordu.acıklık nihayet 4 cm olmuştu.o arada annem geldi,tabi sulu goz beni oyle uzanmış ve doğumhanede gorunce hemen ağlamaya başladı,belki de başıma gelecekleri hissetmişti
hayatımda herhalde o kadar cok ellendiğim başka bir gun olmadı ve olmayacak:S

annem geldiği sıralarda rahattım sancılarım beni henuz hayattan kopartmıyordu şiddeti 127ye varsa bile halen konuşup sohbet ediyordum.doktor girip cıkıyordu ancak 2-3 saatte ancak 1 cm acılmam oluyordu nerdeyse.doktor en sonunda suyumu boşaltmaya karar verdi,cunku rahmimdeki acılmayı bi şekilde hızlandırmamız gerekiyordu ve bu bir yontem olabilirdi.Allah'ım en korkunc deneyimlerimden biriydi nerdeyse,cok acı cektim,ardından sıcak ve kaygan bir şeyin kontrolum dışında bacaklarımın arasından sızması:S zordu işte,ama bir anda karnım kucucuk kalmıştı.neyse beklemeye koyulduk ama artık kasıklarımda ve karnımda daha guclu kasılmalar olmaya başladı,başlarda hafif hafif inlerken artık ağlamaya ve uğunmaya başlamıştım.kasılmam gittiği vakit gozumu acıp etrafa bakıyor neler olduğunu anlamaya calışıyordum.annem hıckıra hıckıra başımda ağlıyordu.kasılma tekrar geldiğinde dunyaları unutuyor o alemden uzaklaşıp Allah'tan yalnız ama yalnız kurtulmayı diliyordum.sancım girdikce Allah diyebildiğimi hatırlıyorum.sonra sancımın gectiği bi anda eşimi gordu gozlerim şaşkındı ve bi o kadar bitkin gozleri dolu bana bakıyordu,ona gulumseyip moral vermeyi cok istedim ama yine sancım girdi ve moral vermek yerine sancıdan inleyip ağlayarak onunda ağlamasına neden olabildim sadece.


en sonunda doktorum doğumu yavaşlatabilme olumsuzluğuna rağmen halimi perme perişan gorunce epidural yapmayı onerdi bu sayede sancı cekecektim ama daha az hissedecektim.o sancının arasından bir de epidural icin oturur pozisyonda beklemek bile benim icin işkenceydi.ama epidural yapan doktoruma hala duacıyım biraz olsun nefes aldım,epiduralin etkisi yaklaşık 1 bucuk saat surecekti ve 4 bucuğa kadar doğurmak icin surem vardı yoksa aynı korkunc sancı ile kıvranacaktım.sık sık yapılan catı kontrolleri gosteriyordu ki epidural rahmimin acılmasını yavaşlatmıştı 6 cm acılmada bir artış olmuyordu.saat 4bucuğa gelmişti ve artık yavaş yavaş eski korkunc anlarıma geri donuyordum.rahmin acılmasını hızlandırır diye sancım girdikce şiddetle ıkınmaya başladım,Allah'ım dayanılmazdı benim icin ama her şey bebeğim icindi,her şey onun icindi,ağlıyordum ıkındıkca kıpkırmızı kesiliyorum nefes alamıyordum adeta ama rahmim acılmalıydı.doktorum geldi 7 cm olmuş dedi,ben ıkınmaya ve kıvranmaya devam ettim tekrar geldi ve 8 cm derken saat akşam 5bucuk olduğunda hala 9cm olabilmiştik ve acıdan ne konuşabiliyordum ne de doğru duzgun etrafta ne olup bittiğini anlayabiliyordum.doktorum caresiz başıma gelip gidiyor hala 9 cm olduğunu ve beni kıvranırken gordukce o da caresiz kalıyordu.


saat 18:00 da doktorum artık bebeğin de benimde hayati tehlikemiz olabileceği icin sezeryan onerdi ,yarı baygın kabul ettim,eşimden de onay almış.ve apar topar sezeryan icin beni hazırlamaya başladılar.etrafımda koşturan insanlar,bağırıp emirler yağdıran doktorumun sesi,beni sedyeyle suruyen ve bana cesaret vermeye calışan o doktorun sesi,annemin asansore binmeden once ellerimden tutuşu,ameliyattan onceki dokunduğum hissettiğim son sıcak şeydi,bir de eşimin endişe dolu bana bakan buğulu gozleri
ameliyathane buz gibi,tabi sonradan anlıyorum ki bana bu kadar soğuk gelmesi tum gun doğumhanede ameliyat onluğu ile yarı cıplak uzanıp uşumem.

her neyse ameliyathanede herkes koşturuyor ve ekip halinde gorev paylaşımıyla bişeyler yapıyorlar ama tam anlıyor değilim.doktorum ameliyata başlamadan once son kez kontrol etmek istedi ve acılmamın 10 cm olduğunu gordu.tamam dedi ozgul son fırsatımız inşallah olacak haydi ıkın dedi,bana cesaret veriyor ellerimi tutuyor haydi diyordu.cığlıklar atıyordum kıvranıyordum ben ıkındıkca dayanılmaz hale gelen sancım katlanıyordu adeta,yapamadım bebek gelmiyor ben ıkınmayı bırakınca geri kacıyordudoktor ozgul bırak yoksa vucudun kaldıramıcak dedi.hemen epidural yaptılar ama ben belden aşağımı hissediyordum:S10 dk gecmişti ve hala hissediyordum,daha fazla vakit kaybedemeyiz dedi doktor ve ameliyata başladı,acıyı hissettim,ve ahhhhhh sesimi duyunca apar topar
genel anestezi yapıldı.sonrasını kendime gelene kadar bilmiyorum.!(


MUTLU SONNNNNN
18:40 ta bebişim dunyaya gelmiş,1 saat kadar sonra ise beni cıkarmışlar.ameliyathaneden sedyeyle beni odaya gotururlerken anestezi etkisiyle konuşacak gucu henuz kendimde bulamıyordum ama gozlerimle de bebeğimi arıyordum nerdeydi,niye yanımda yoktu? asansorden indiğimden kapının onunde eşim annem ablam beni bekliyordu,eşim ellerimi tuttu.ilk sorduğum 'bebeğim,onu gordun mu?' dedim,tabiki gormuştu.guzel mi diye sordum,dunyalardan da oldu cevabı.işte odaya girince yatağa yatırılma vb sancılı safhaların hemen ardından goğsume beni emmeye programlanmış halde cirkin mi cirkin cennet kokulu ufacık bişi verdiler.işte o zaman anladım ki yukarda anlattığım her şeye ama her şeye değerdi o mukemmel an.Allah kimsenin kollarını boş koymasın.
oğlum ve benim seruvenlerimiz ve hayata dair pek cok şeyi bu forumda paylaşıyoruz sizi de bekleriz
yasamiksiri.blogcu.com

Sayfa 11 son resimlerimiz mevcuttur teyzeleri