Başımdan acı bir zorunlu kurtaj tecrubesi gecti 2 hafta once.Hamileliğimi oğrendiğimde ilk torun ilk cocuk diye ailelerimiz arkadaş cevremiz yakınlarımız hep duydu bilmeyen kalmadı.Ama zamanı geldiğinde atması gereken o minik kalp atmadı işte Allahın takdiri vardır hayır.Toparlanmaya calışıyorum buhun kayınvalideme misafirler geldi biri karnımı sevip hayırlı olsun kac haftalık diye sordu kalbime bıcak saplansa daha az acırdı herhalde o oldu demekle yetindim Oradan biri ikramlık hazırlarken ye ye aşerirsin bu donemlerde normal dedi.Arkasından başka biri geldi yuzune guzellik gelmiş hamile misin diye sordu o duymamış hatırlamış oldum kızamadım ne diyeyim ki gerci neden kızayım ? bilse kim sorar boyle bir şeyi.İşte benim de oyle oldular eltimin bilmem kiminin de oyle oldular takma boşverler yalandan teselliler falan.Acıyan gozlerle bakmalar...Belki bir başkasının başına gelse ben de teselli verip cekilecektim ama insanın başına gelince başka oluyormuş.Eve gelirken yolda birini gordum o da cok gecmiş olsun boyle boyle olmuş neden oldu şoyle boyle sordu.Kimse sormasa gecmiş olsun bile demediler derim uzulurum sorsalar boyle uzulurum anlamadım ben ne zaman unutacağım normal hayatıma devam edeceğim ben alınmadan darılmadan ? Kafam dağılsın diye gittim daha cok dertlenip geldim