Kızlar benim kafam cok karışık. Eşim de ben de şu an cocuk istemiyoruz. Cocuk sevmediğimizden değil de ne zaman istediğimizden emin olamıyoruz. Cunku bence bir ailenin hayatı cocuktan oncesi ve cocuktan sonrası diye ikiye ayrılır. Cocuğunuz oldu mu bir daha hayatınız asla eskisi gibi olmaz. Kotu anlamda demiyorum tabi. Demek istediğim, cocuk kendi duzenini getirir ebeveynlerine. Artık onun icin yaşar, hayatınızın odağına onu koyarsınız, ona gore şekillenirsiniz..

Cocuksuz olmaz evet. Ama bir turlu o kararı vereceğimiz gunu hayal edemiyoruz.. Hani diyorum ki, anlatamıyorum farkındayım, yani o cocuğa sahip olmaya ne zaman ve nasıl karar vericez bilemiyorum. Hayatımın hic bir safhasında kendimi bir cocukla hayal edemiyorum. Şu kadar sene calışırım, ev alırım kenara para koyarım sonra şu yaşa gelince cocuk yaparım diyemiyorum. Diyemiyoruz. Eşim de kendisini baba olarak duşunemediğini soyluyor. Ama ikimiz de biliyoruz ki koskoca bir omru cocuksuz tamamlamak olmaz.. Yeğenlerimizi, eşin dostun cocuklarını, yoldan gecen insanların bebişlerini bile seviyoruz. Cocuk sevilmez mi? Ama işte ikimiz de boyle bir donum noktasına girmeye korkuyoruz. Bu arada eşim benden 10 yaş buyuk. Benim daha zamanım var ama onun acısından bakınca cok gec baba olacak eğer şimdi cocuk sahibi olmazsak... Ote yandan ikimizin de calışması gerekiyor. Onca sene tahsil yapmışım elim iş tutsun diye. Ustelik ihtiyacımız da var benim calışmama. Şu an calışmaya ara verdim ama en kısa zamanda yeniden başlıyorum. Cocuğum olsa onu dadılara kreşlere bırakmak istemem. Anneanneye babaanneye bırakma fikrine de sıcak bakmıyorum, ikisi de yaşlı ve kronik rahatsızlıkları var. Hem cocuğumun yetiştirilmesinden bizzat ben sorumlu olmalıyım, herşeyi benden oğrenmeli diye duşunuyorum. E cocuk doğarsa nasıl calışıcam? Ustelik cok yıpratıcı bir mesleğim var. Gecesi gunduzu yok. Ote yandan da şu anın aslında bebek icin en uygun donem olduğunun da farkındayım. Yaşım 25, anne olmak icin guzel bir yaş. Gec anne olmak istemiyorum. Ama işin icinden cıkamıyorum!

Bu halimizle cok mutluyuz, iki başımıza muhabbet kuşları gibi yaşıyoruz. Geziyoruz tozuyoruz, bazen gec yatıyoruz, bazen oğlene kadar uyuyoruz, kazandığımızı kendimize harcıyoruz, hayat boyle cok keyifli.. Kafamız cok karışık. Siz nasıl karar verdiniz cocuk sahibi olma vaktinin geldiğine?? Ya da cocuk istediğinizden nasıl emin oldunuz??? Hic gozunuz korkmadı mı?