Cok zor gunler yaşıyorum. İcimi dokebileceğim hic bir kimsem yok.
Ben yıllarca cok yuksek ilac dozları ile psikiyatri tedavisi gordum. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaclar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaclarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra oğrendim ki yuzumdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yuzunden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yuzunden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, duşunmeden alkol almalar, duşunmeden hareket etmeler....
Duşunun eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, surekli ağlayan, icen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok goturen rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gun dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Cok yuksek doz kullandığım ilacları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş donmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden cıkmayıp ilacları biraz attım bunyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye calıştım duzenli olarak. Amac edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi duzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim duzene girdi ve DR artık kistlerin cok onemli olmadığını soyledi. İlac bile yazmadı.
Eşimle aram muthiş bir şekilde duzeldi. Beni iyi gormek ona daha iyi geldi. uzerime duşuyor, surprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık gucluyum, derken HAMİLE KALDIĞIMI oğrendim....Benim icin bir şoktu. Cunku beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de acık konuşayım, cinsel anlamda cok iyi bir doneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı cok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye cok ağladım en başta, kendime guvenmiyordum. cunku cok icine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yuzden tedavi gordum. Tam iyileşmiş ve guclu bir insan olmaya yakındım, bunu oğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gordum. Kendimi topladım, kabullendim. Cok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gordum ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolumuz vardı...Ama oğrendim ki taburcu olunca ertesi gun kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Cok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kurtaj ile alacağız dendi...Ya kurtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı icerde 15. gune rağmen duşmedi...
Metiler verdiler duştu pıhtılar...
şimdi 45. gunumdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over gorunuyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle gecer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu oğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilacsız 45 gun kanayarak bu rezil donemimin, bu aciz donemimin bitmesini bekliyorum.
COK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DONDU...EVİ YİNE BOK GOTURUYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SACLARIM AVUC AVUC DOKULUYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GECMİYOR. COK CARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.

EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. cok mantıksız ama kanser olduğumu duşunuyorum. rahmimin yapıştığını duşunuyorum. cocuğum olmayacak, hep işsiz ve boyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, cirkin, kilolu....

Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya boyle kotu olursa diye duşunsem , oluyor...

RUHUM OLUYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaclarla uyuştuğum icin farkında olmadığım depresyonun berbat camurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GUCSUZLUK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı cekiyorum bu yuzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gun yeyip icip uyuyup hic bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Durust olmaya calıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın caresizlikten intiharı duşunuyorum ama asla yapmam.