Buraya sadece kendi hikayemi paylaşmak icin uye oldum. Belki birileri okur ve umut olur diye. Cunku herkes kendi sorunlarını anlatıyor cozum arıyor ve mutlu sonla biten oykuler okuyup umutlanmak istiyor. Ben de zamanında burda cok vakit gecirdim o kadar cok okudum ki sonunda psikolojim bozuldu.
2012 yılında endometriozis teşhisi konuldu tamamen tesadufen ustelik hic belirtim ağrım yoktu iki yumurtalığımda da 7cm den buyuk kistler vardı. Ankarada iki devlet hastanesinde ameliyat olmam onerildi evli değildim ciddi olduğum bi erkek arkadaşım bile yoktu ve ben anne olamayacağımı duşunerek depresyona girdim oyle laf olsun diye soylenen değil gercek anlamda tedavi gerektiren bir depresyon. Daha sonra ben ameliyat duşuncesine alışmaya calışırken hic araştırmadığım halde bir tanıdık sayesinde ozel bi doktora daha gittim ve işte orda umut başladı kendisi meğer ozellikle bu konuda yurt dışında ihtisas yapmış ve kesinlikle ameliyat olmamam gerektiğini soyledi ve hemen amh testi istedi test sonucu 1.6 geldi ve hamilelik icin ortada aday adayı bile yoktu ki kistlerle hamile kalma şansımda araştırmalara gore duşuktu. Ben yine depresyondayım tabi o zaman zarfında uzaktan tanıdığım biriyle bu konular ve babamın vefatı ile birlikte psikolojik desteği sayesinde yakınlaştık. Durumuma ve butun surece hakim olduğu ve beni desteklediği icin biraz daha rahatlamıştım. Boyle boyle 4 sene gecti ve ben amh değerim daha fazla duşmeden en azından tup bebek şansımı da kaybetmemek icin evlilik calışmalarına hız verdik ve 2016 da evlendik. Bu arada eşim başka şehirde calışıyordu ayda bir kac kez goruşebiliyorduk ve tabiki korunmuyorduk zaten olacağını o gunlere denk geleceğini bile duşunmedik sadece tup bebek masraflarını ve kac kez deneyebileceğimizi butcemizin ne kadar yetebileceğini duşunuyorduk. Ve bir gun yine bunları duşunup hesaplarken meğer karnımda bir mucize taşıyormuşum

