Nefes alamıyorum sanki. Sağdan ayrı soldan ayrı koşuyorlar uzerime. Aşağıdan ve yukarıdan aldığım darbeler var. Sanki oksijen yok artık icime cektiğim nefeste, beynim durağan. Eskisi gibi olma telaşı icinde bugunleri supuruyorum omur cizelgesinden. Eski hayatım, eski neşem, eski duzenim, eski sağlığım diye diye harcıyorum taze guneşleri. Sanki o hayali kurulan guzel gunler hic gelmeyecek. Umudum tukendi. Cok yoruldum.

Hayatımda bana gore baştan sona herşeyin berbet olduğu bir donemden gectim. Başta evliliği ve sorumluluklarını kaldıramadım. Ardından başımıza gelen aile ici ciddi sağlık sorunları ve kayıplar beni ve evliliğimi cok yıprattı. Bir seneden fazla yuzumuz gulmedi. Sonra mutsuzluk dengemi oyle bir sarstı ki ruh sağlığımı kaybetmeye başladım. Anksiyete bozukluğu teşhisi aldım. Hayatımda kendim kadar mutlu ve guclu bir kadın gormemiştim o zamanlara kadar. Fakat son 2 yıldır sanki baktığım herkes bana acıyor. Dayanamıyorum bu duyguya. Bunca derdin ustu hafif suprulmuştu ki beklenmedik bir şekilde hamile kaldım. Ona cok tutunmuştum. Fakat yaklaşık 3.5 aylık hamileliğim bundan tam 8 ay once sonlandırıldı. O gunleri hatırlamak bile istemiyorum. Hastanelerde surundum. Hastaneden eve donduğum ilk gunlerde kendi canımı kurtardığım icin daha dayanıklı daha sağlam daha moralli idim. Gelecekten umudum vardı, eşime yaslanmıştım, yeniden olur diyordum. Fakat gecirdiğim ameliyat nedeniyle beklemem gerekiyordu, hemen aynı heyecan ve telaşlara girişemediğim icin zaman gecmez oldu. Zaman gecmedikce kendimi yalnız, mutsuz işe yaramaz hissetmekten kendimi alamadım. Anksiyete bozukluğu ustune pandemi geldi ve ben pandemi stresi ile de başa cıkamadım. Resmen kendimi eve kapattım. Korunma surem yeni bitti, gecen ay denedik. Reglim ilk kez 8 gun gecikti, testlerin hepsi negatif olmasına rağmen oyle bir ihtimale tutunmuşum ki icimde, bugun regl olduğumda yıkıldım. Hamile olduğum o ayları ve o duyguyu o kadar ozluyorum ki! Tum neşemi kaybettim. Gulemiyorum. Pandemi stresinden arkadaşlarımla goruşemiyorum. Ailemi bunaltıyorum. Surekli ağladığım icin eşime bela olmuş durumdayım. Asla sağlıklı bir evlat sahibi olamayacağım korkusu uzerimde! Fakat ona iyi gelmem icin once benim sağlığıma kavuşmam lazım biliyorum. Eğer hic hamile kalmasaydım, o duyguları yaşamayıp, o hayalleri kurmasaydım biliyorum asla boyle olmazdım. Zamana bırakırdım. Fakat şuan kaldıramıyorum.
Surekli gecmişe ozlem duymaktan, geleceğe dair yalnız hissetmekten cok yoruldum. Yaşayabilecekken yaşayamadığımız mutluluklar resmen bugunumu de elimden alıyor. Omrumden veriyorum. Hayat instagram postlarından ibaret değil biliyorum, benim gibi hisseden, nefessiz cok kadın var. Bilin ki hepinizi şuan yureğimde hissediyorum. Sizi hepinizi cok seviyorum. Yalnız değiliz, yalnız olmayacağız ve Allahın izni ile yalnız da kalmayacağız. Ne olur bugunumuzu kurtaralım. Ne olur birbirimize destek olalım.