10 gun once pazar gunu oğlumu karnımda kaybettim. 36+3 gunluktu. Cuma gunu son kontrolunu yaptırmıştık ve her şey yolundaydı. 3,600 gr, 51 cm ’di hatta 2,5 hafta onde gidiyor demişti dr. Pazar gunu tekme hissetmedim ve hastaneye gittim. Allahım o gunu ancak olduğumde unuturum. Oğlumun kalbi durmuş. Suni sancı verdiler ama hic sancım olmadı. Sezeryan istedim. Normal doğum sancısını acısını cekmek onemli değil de, onun ağlama sesi ile doğum yapma hayalini kurarken o kucucuk bedenini gormeyi kaldıramam dedim. Hic goremedim oğlumu. Son Dr a gittiğimizde ultrasonda oyle net gorunmuştu ki yuzu, o guzel yuzu. Canım oğlum Ozgurum. Cok cok acı cekiyorum ve ne yapıcam bilmiyorum. İlk hamileliğimdi ve oyle cok hayal kurmuştum ki onunla ilgili. Herkes uykusuz kalacaksın cok yorulacaksın derdi, ben de eninde sonunda gececek o zorluklar, onu uyurken uyanıkken surekli izliycem, her hareketini beynime kaydedicem derdim. Ama bir kere bile goremedim, koklayamadım, sevemedim oğlumu. Ben onu kucağımdan indirmem derken hastaneden eve karnım kucağım boş dondum. Kıyafetlerini yıkayıp asarken eldiveni yere duşmuştu de onu tekrar makineye atmıştım toz oldu diye. Toz değmesin oğluma derken şimdi toprağın icinde benim guzel yavrum. Duşundukce cıldıracak gibi oluyorum Allahım ne beter bi acıymış bu. Ben hastanedeyken eşim ve kuzenlerim oğlumun butun eşyalarını toplamış. Benim hamileyken giydiğim kıyafetlerden kullandığım şampuanlara kadar her şeyi kaldırmışlar. Ama evde attığım her adım, baktığım yaptığım her şey bana oğlumu hatırlatıyor. Dun biraz yuruyeyim diye eşim markete beraber gidelim dedi. Bi insan markette ağlar mı? En son oğlumla alışveriş yaptığım markette şimdi oğlum yoktu yalnızdım. Zaten hep yalnızım. Kendimi oyle gereksiz oyle boş hissediyorum ki anlatamam. Sanki ben oğlum karnımdayken vardım sadece ve onunla var olacaktım. Ama şimdi bi hicim. Birlikte nefes alıp birlikte yemek yedik. Birlikte gezip birlikte uyuduk. Ama şimdi o yok. Kahvaltıda eşim yumurta yapayım diyo ne onemi var ki. Ben onu Ozgur beslensin diye yiyordum. Yediğim ictiğim hic bişeyin bi onemi yok ki. Karnıma dokunduğumda bana tepki veren, buradayım anne diyen oğlum artık yok ki. Allahım sabır ver nolur. Cok ozluyorum oğlumu nolur yardım et. Kimseyle konuşamıyorum. Sağolsun kayınvalidem her gun bizde. Yemek yapıp evi idare ediyor. Annem de yeğenime baktığı icin sadece akşamları gelebiliyor. Onların yanında da ağlayamıyorum uzmemek icin ama dayanamıyorum. İcimi buraya dokebilirim diye duşundum. Allahım kimseyi evladı ile sınamasın. Hayatta en buyuk dileğim, allahım tum evlatları anne babalarının kucağında koysun, evlatlara sağlıklı upuzun omur versin. Ve hicbir anne baba evladından cok yaşamasın.