Merhabayla başlayan her buluşmanın bir hoş cakalı olduğunu unutmuşum.
Ozur dilerim, unutmamam gereken ama bile bile unuttuğum her şey adına.
Sensizliğe surc-i lisan edecek dilimden cıkan her senli harf icin.

Uzgunum sevgili, gozlerime salıncak misali seni kurup sevgimle salladığım icin.
Halbuki adına soylenecek bir cok soz varken neden bu mutsuzluk?
Nedeni olmayan her şey gibi, sende bende nedensiz kalabilmeyi nasıl becerdin?
Ben ki seni gozlerimin, goz bebeklerine anne yapmışken?

Ey goz kapaklarıma cizdiğim goz bebeklerimin annesi?
Hangi satırımda sen yoktun ki, şimdi senin varlığını yazar oldum ben.
Hangi gune gunaydın derken, senaydın diye uyandım ki ben?
Yada hangi gecemde sensizlikten korkmayarak yastığa sarıldım ki ben?

Bilmiyorsun, bilmeyeceksin oysa ki.
Bir gulun kokusu gibi tanırdım ben senin cennetinin kokusunda.
Buram buram kabenin etrafına dağılan koku gibi.
Kelebeğin bir gunluk omru gibi, hic bir şeyi yaşayamadan.
Anlatan adam ben.

Sanki bitmeyecek bir nefes gibiydin oysaki hic nefes alamamışım bile.

Not : Can sıkıntısı arkadaşlar, oylesine yazdım şiir okuyan arkadaşlar varsa okurlarsa beni onurlandırırlar.