Bir kız bebeğe hamileyim. Oncelikle şunu belirteyim, benim hic bir şekilde bebeğimin cinsiyeti ile ilgili olumsuz bir duşuncem ya da tutumum yok. Eşim ilk cinsiyetini oğrenmeye gittiğimizde doktor kız dediği zaman hic sevinemedi ve hastaneden cıkar cıkmaz “bir oğlan doğuramadın” dedi. Benimde bu soz cok ağırıma gitti sokak ortasında ağladım bu konudan dolayı. eve geldik yine bir sevinc belirtisi yok. bu surecte akrabaları “sağlıklı olsun da” cumlesi kuruyorlar surekli... Ben bunlara anlam veremedim bir turlu. Sonra eşim alıştı kızım demeye başladı ama ne benimle ne hamileliğimle cok fazla ilgilenmiyor.. her şeyi kendim araştırıp kendim alıyorum. ne iyi geliyorsa bebeğime kendim alıyorum. bana ozel bi ilgisi tutumu olmadı.Benden sonra gorumcem de hamile kaldı, tum gozler onun ustune cevrildi, bugun yemekte “cinsiyeti belli olmuş, oğlu olacakmış” dedi. neşeli neşeli. iyi bol bol cuk seversin dedim bende. zoruma gitti benim cocuğumun cinsiyetini oğrendiğim gun beni ağlattığı geldi aklıma, şimdi de kardeşinin cocuğuna sevinmesi moralimi bozdu. erkek olana kadar cocuk denemesi yapacağımızdan bahsetti. bende veren allah, isterse hic vermez. bu senin istemen benim dememle mi dedim. olsun orası oyle ama dedi... Tum gun yuzum duşuk dolaştım. benim cocuğum sırf kız diye hamileliğimi onemsememesi, kendini doğacak erkek cocuğu icin heveslendirmesi beni mahvetti. bu en guzel zamanlarımı onun tutumu ve kardeşinin peşime hamile kalması yuzunden boyle uzgun gecirdiğim icin asla affedemiyorum ailesini de kendini de. universite mezunu eğitimli bir insan ama nasıl oluyor da boyle konuşuyor anlamıyorum. Sizce benim nasıl bir tavır sergilemem gerekiyor? inanın cok uzuluyorum. ilk hamileliğim, daha ozenli daha hevesli gecsin cok isterdim .. şimdiden doğacak oğlunu duşunmesi beni uzuyor...