ben 2o haftalık bebeğimi kalp anomalisi nedeniyle 19 kasımda kaybettim onu olu olarak doğurdum.1 hafta oldu ama ben hergun oluyorum duygu durumum karmakarışık bir guluyorum sonra saatlerce ağlıyorum.calışıyorum şuan raporluyum dışarı cıkmıyorum kimseyle goruşmuyorum.arkadaşlarımı gormek istemiyorum cunku hepsi hamile ustelik benden 1-2 ay sonra hamile kaldılar hepside.onlara ozeniyorum hamilelikleri sorunsuz diye hatta daha da otesi feci kıskanıyorum onları gorunce nasıl tepki veririm bilmiyorum bu yuzden.dışarı cıksam bebek hamile gorunce kotu oluyorum.bebek arabalarına takılıyo gozlerim.hamile arkadaşlarımı elbet goreceğim ama o zaman normal davranmak kıskanmamak istiyorum.sizler cevrenizdeki en yakınınızdaki hamile arkadaşlarınıza nasıl davrandınız bu travmayı nasıl yendiniz merak ediyorum lutfen bana yardım edin.kimseyle paylaşamıyorum uzuntumu kendimi yiyip duruyorum nefret ediyorum kendimdn.eşimi cok seviyorum o bana gore cok cok dayanıklı. gecti gitti uzulme artık diyor uzulmek geri getirmeyecek onumuze bakalım diyor.beni uzgun gorunce bellli etmiyor ama uzuluyor.ben uzulmesin diye onunla pek paylaşamıyorum icimde biriktikce beni yiyor o yuzden benimle aynı duyguları yaşayan birilerine ihtiyac duyup buraya yazıyorum.anne olmak istiyorum eşimin baba olmasını istiyorum.allaha hergun dua ediyorum banada sağlıklı bir bebek nasip et diye.yavrumu cok ozluyorum boşlukta gibiyim.nasıl gececek bilmiyorum.sizler bunu nasıl atlattınız arkadaşlar yardım edin.