:
Bence, bir insanı hayata bağlayan en onemli şey yaşama sevincidir.
Yaşamak cok zor olmasına rağmen sevilecek tarafları da vardır.
Omrumuz bize gore cok uzun gibi gozukse de aslında bizi yaratanın nazarında okyanusta bir zerre gibidir.
İnsanoğlu dunyaya geldiğinde nelerle karşılaşacağını hic bir zaman bilemez. Şoyle cevremize baktığımız da yeryuzunde yaşayan hemen hemen tum insanların sıkıntıları olduğu gibi sevincleri de vardır.
Onemli olan bu karmaşık yaşantımız da sevgiyi, saygıyı ve aşkı acı ve tatlı yonleriyle yaşayabilmek...
Dunyaya gelmeseydik hic bir şeyden haberimiz olmayacaktı. İyiyi, kotuyu, guzeli, aşkı, acıyı ve tatlıyı bilemeyecektik. Ama dunyaya gelmekle butun bu olayları gorme ve yaşama şansımız olmaktadır.
Şimdi ben bu satırları yazdığım şu sıralarda, imkan olsa da tum insanların kalbinden gecenleri, yaşadıklarını, sevinclerini ve sıkıntılarını bilebilseydik ortaya hic birimizin hayal bile edemediği cok farklı bir tablo ile karşılaşabilirdik.
Bir insanın kalbini bilemiyoruz, bakıyoruz kimisi guluyor kimisi azap cekiyor kimisi insanlara hizmet edeceğim diye uğraşıyor velhasıl herkes kendi capında bir şeyleri yaşıyor ve uyguluyor.
Şu kısacık omrumuzu luzumsuz işlerle gecirmemek ve guzel hizmetler yapmak ve en onemlisi de kalp kırmamak, kalp kazanmaktır .
İnsanları mutlu eden ve etmeye calışan bir kişinin kendisi de mutlaka sonucta mutluluğu yakalayacaktır. Bazen insan kendisini yapayalnız hisedebilir, işte boyle durumda gercek samimi dostların bir tatlı soz soylemesi ve kucukte olsa bir hediye vermesi insanı mutlu etmeye yeter de artar bile.
Yalnız coğumuz mutlu olmayı unumuş gibiyiz, gulmeyi rafa kaldırmış gibi bir halimiz var. Ustelik birbirimiz le konuşmayı da yasaklamış gibiyiz.
Son zamanlarda sokaklarda asık yuzle gezenler daha da arttı. İnsanlar adeta bir barut fıcısı gibi. Bunun başlıca sebebi manevi yonden vucudumuzun gıdasını alamamasından ekonomik, sosyal ve psikolojik sorunlar da buna eklendimi hayatımız zindan olmaya yetiyor.
İnsanların birbirine olan guveni, sevgisi ve saygısı gun gectikce daha da azalmaya başladı, her şey maddiyatla olculmeye, para icin gozunu kırpmadan cinayet işlemeye her şeyi bir nevi ticarete dokulmeye başladı.
Birisinin duğununde altın takan karşılığında mutlaka altın bekliyor...
Yani karşılıksız hediyeleşme ortadan kalkmış gibi gozukoyor.
Birbirimizle hayır da yarışacağımız yerde şerde yarışır hale geldik, birbirimizin en gizli sırlarını en ufak bir munakaşada ifşaa etmeye başladık.
Velhasıl dinimizce kesinlikle yasaklanan ve "olu eti yenmesine" benzetilen gıybet aldı başını gidiyor. Hemen hemen aramızda birbirinin dedikodusunu yapmayan kalmadı gibi gozukuyor.
Hadi diyorsun akşam ana haberlerini bir dinleyelim diye televizyonun duğmesine bastığımız da karşımıza cok kotu haberler cıkıyor;
Falanca yerde kaza oldu bilmem şu kadar olu, şu kadar da yaralı, komşumuz Irak'ta her yer kangolu, bir kız cocuğu para icin sevgilisiyle anlaşarak kendi oz annesini oldurdu. Bir anne ve cocuklarını eşi oldurulmuş olarak bulundu. v.b gibi hep kotu hatta beter olaylarla karşılaşıyoruz.
Eğer sofradaysak yemekler boğazımıza diziliyor.
Haberler sadece kotu haberler olarak icimizi karartmaya devam ediyor, sanki iyi haberler bitmiş gibi bir tablo karşımıza cıkıyor.
Bunca kotu haberin arasında hic mi iyi haber kalmadı?
İyi haberleri şahsen ben cok ozledim.
Cocuklarımızı bin bir zorluklarla okutmaya calışıyoruz. Ama okuyan bir kızımız tam beş yıldır işe yerleşmeyi bekliyor.
Bu karamsar tabloyu dağıtmak gene insanların elindedir.
Birbirimizi karşılıksız sevmeyi yeniden istemeliyiz ve bu isteği hayata gecirmeliyiz.
Bedenimizi sadece yemek icmekle değil manevi duygularla da doldurmalıyız.
Birbirimizle hediyeleşmeyi ticaret olma ozelliğinden kurtarmalıyız.
Yuvalarımızı cok basit nedenlerle dağıtmamalıyız, biraz da birbirimize karşı hoşgorulu olmalıyız.
Tıpkı eskiden olduğu gibi komşuluk ilişkilerimizi yeniden gozden gecirerek, hak ettiği duzeye getirmeliyiz.
Oğrencilerimize guzel bir gelecek hazırlamak, umutlarını kırmamak icin elimizden geleni yapmalıyız.
ve,
Her şeye rağmen hayatı sevmeliyiz.
Yaşama sevincimizi hic bir zaman kaybetmemeliyiz.