Babası oğluna bir torba civi verir ve sabrını her kaybettiğinde kapağın arkasına bir civi cakmasını soyler. Birinci gun cocuk 37 civi cakar. Haftalar ilerledikce cocuk kendini kontrol etmeyi oğrenir ve daha az civi cakmaya başlar.
Daha sonra kendini kontrol etmesinin gidip kapağa civi cakmaktan daha kolay olduğunun farkına varır. Hic civi cakmadığı ilk gunun sonunda durumu babasına bildirir.
Bu defa baba oğluna kendini kontrol ettiği her gunun sonunda civi sokmesini soyler. Gunler gecer ve en son civi sokulduğunde cocuk yine babasına haber verir.
Babası cocuğu elinden tutup kapağın yanına goturur ve şunları soyler: "Bak oğlum cok calıştın, fakat kapağın uzerindeki tum deliklere bir bak. Hicbir zaman eskisi gibi olmayacaklar. Her sabırsızlığında karşındakilerde boyle yaralar oluşur. Bir vazo kırıldığında tekrar parcalarını birleştirip, onarabilirsin. Fakat ne yaparsan yap o vazo hicbir zaman ilk haline benzemeyecektir..."