Duşunuyorum ve şoyle bir etrafa bakıyorum da hicbirimiz gecmişi ''mazide kaldı'' deyip arkamızda bırakamıyoruz. Neredeyse her gittiğimiz yere taşıyoruz.

Ornek verecek olursak; gecmişte yaşadığımız, kendimizi kotu hissettiğimiz anlar belli bir sure sonra karşımıza korku kırıntıları şeklinde cıkıyor.

Ozellikle yaşadığımız ilişkilerde olan bir olay, bizi uzen davranışlar, bir sonraki ilişki yaşamayı duşunduğumuz insan icin kafamızda surekli yanık duran soru işaretleri oluyor. Ya bu da bana aynısını yaparsa, ya bu da beni uzerse, ya gene yıkılırsam aynı durumu bir daha kaldıramam ve daha bunun gibi pek cok soru işareti var beynimizde.

Sanki uzulmeden once elimizde sağlam bir binamız vardı ve onumuze cıkan ilk buyuk darbede binamız yıkılmış gibi oluyor. Daha sonraki kişinin de gelip o enkaza bir darbe vurmasından korkuyoruz. Ama oyle bir korkuyoruz ki o korku artık kırıntı şeklinde değil de onune gecemeyeceğimiz şekilde bir cit ormuş oluyor bize.

Evet işte korkularımızı gozumuzde bu şekilde buyuterek gecilmez citler ormuşuz kendimize.

Her insanın yapısı farklıdır; onda yaşadığım duyguyu bunda da yaşayacağım diye bir kural yok, demek yerine korkularımızın arkasına saklanmayı tercih ediyoruz.

Sanki saklanmak bizi bu durumdan kurtaracak gibi.

Şunu unutmayalım ki arkadaşlar, korkularınızı ne kadar bağrınıza basıp ne kadar cok duşunurseniz, o kadar cok karşılaşırsınız onlarla ve aynı sorunları yaşamaya devam edersiniz hayatınız boyunca…

korkularınızdan kurtulmanız dileğiyle
sevgilera.s.