Hayatı daima bir bitki, bir cicek kıvamında yaşar insanlar.Bazıları Kaktustur, Calı yada Devedikeni.Oyleki yaklaşanları cizer, yaralar, hep zarar verirler cevrelerine.Yanlarında ne bir ot ne bir cicek biter.Bazıları zambaktır, şımartılır ama hep yapa yalnız yaşamak zorunda kalırlar.Bazılarıysa Kırcicekleridir,
Saf ve guzel ama korumasız.Guzellikleri yuzunden kopartan cok olur onları, farkına bile varamazlar...

Bazen buyur ağac olur insan.Kendini ustun gorur, dik başlılığa kapılır sağlam cınar ağacları gibi, ama ilk fırtınada kırılır, yok olur gider.Kimi, soğut ağacları gibi eğilir en ufak ruzgara bile.Kimi zaman da sarmaşık olur insan, başkalarına dayanmak zorunda hisseder kendini ve hep oyle yaşar, başkalarının sırtından...

Mevsimler gecirir insan, Guller gibi hırcın, Carkıfelek gibi guleryuzlu, Aslanağzı gibi şakacı, Orkide gibi gururlu, Nergis gibi iddiacı, Menekşe gibi urkek, Maranta gibi entel, Begonya gibi kompleksli, Fulya gibi kıskanc, Zakkum gibi zehirli, Karanfil gibi huzunlu ve Lale gibi karamsar olur.

Oysa bir tek cicek vardırki isteyen, caba harcayan herkesi arasına katabilen ve bir daha asla geri vermeyen.Niluferdir bu ciceğin adı, umut doludur, gucludur, direnir acılara ve erişilmezdir suların korumasında.Kendi dunyasındadır o, bu yuzdendirki her gun yeniden doğar.Ciceğini kopartan olursa yenik duşmez umutsuzluğa, yeni cicekler surer koklerinden.Hep sevecendir, hep guler yuzlu, hep umutlu ve daima yenilmezdir o...