Budist bir rahibenin yazdigi siir

YOL

Bir yoldan yuruyordum,
Kaldırımda buyuk bir delik gordum,
İcine duştum.
Benim sucum değildi,
İcinden cıkmak cok uzun surdu.

Bir yoldan yuruyordum,
Kaldırımda buyuk bir delik gordum,
İcine duştum.
Yine aynı deliğe duştuğume inanamıyordum.
Benim secim değildi.
İcinden cıkmak cok uzun surdu.

Bir yoldan yuruyordum,
Kaldırımda buyuk bir delik gordum,
İcine duştum.
Alışkanlık olmuştu,
Benim sucumdu,
Hemen cıktım.

Bir yoldan yuruyordum,
Kaldırımda buyuk bir delik gordum.
Etrafından gectim,
İcine duşmedim.

Başka yoldan yurudum.

Bu şiirde "Yol" hangi ortam icinde olduğuna bakılmaksızın yaşamımızı ifade ediyor. Delik ise, kişiliğimizdeki negatif savunma kalıplarımızı simgeliyor. "Başka bir yoldan yurudum" cumlesi, yeni bir yaşamı değil, bu yaşam icinde yaratıtğımız yeni insanı gosteriyor.

Şiirin uc bolumunde aynı deliğe duşen kişinin her seferinde "benim sucum değildi" demesi, başkalarını suclayıp sorumluluğu reddettiğini anlatıyor. Dorduncu bolumde verilen benzer tepkilerin icinde artık kendi sorumluluğunu goren ve hatada kendi payını da kabul eden kişinin bir başka seferde aynı tepkiyi gostermediğinde donuşebildiğini goruyoruz.