DUYGU YUMAĞI

Sevgi, duygu ciceklerinin oluşturduğu bir demet; hoşgoru ise, bu ciceklere can suyunun verildiği kaynaktır. Bu iki kavram, cok değişik konular altında karşımıza cıkabilir.

Bu iki mucizenin birleşimi ise, duygu yumağını oluşturur. Sarılır, sarmalanır, işlenir ve kusursuz bir halde kullanıma sunulur. Bu yuce duygulara sahip olmanın yanında uygulamak da onemlidir. Bizlerin icinde az da olsa sevgi ışıkları mevcutsa, hoşgoru de bu ışıkları canlandırmak, daha parlak gorunmelerini sağlamak icin ortaya cıkar. Sevginin, hoşgoruyu yarattığı guzel bir ornek sergilenir.

Bu yardımlaşmayı sonuclandırmak ise bizlere duşer. Dort koşeli, pembe renkli cerceveden taşmaktadır artık bu duygu yumağı... Pencereyi acmak, ozgurluğune kavuşturmak lÂzımdır. Bu işleri yapınca kendimizde bir yenilik, bir canlılık oluştuğunu fark ederiz. Bu davranışlara sahip olmamız, cevremize de yansır. Onlara karşı beslediğimiz bu duygular, bin misli artarak bize geri doner. Herkesin duygusunu, guvenini ve sevgisini kazanmış oluruz. Toplumda ise kendimizi iyi bir yere getiririz. Ruhsal yapımız da kendisini onarmaya ve duzeltmeye başlar. Karakterimizi, kendi benliğimizi buluruz; sevgi, dostluk ve hoşgoru ile karşılaşırız. Bu duyguları, duşuncelerimize, hal ve hareketlerimize yerleştiririz. Bu guzel duygularla buyuk bir butunleşme icinde bulunuruz. “Et tırnaktan nasıl ayrılmıyorsa” biz de bu duygulara oyle bağımlı kalırız. Zaten ayrılmamamız gerekir. Bulduğumuz saadeti, mutluluğu geri cevirmek olmaz. Aksine korumamız ve desteklememiz gerekir. Boyle davranmakla belki kotuluğun batağına saplanmış kişilere de yardımımız dokunabilir.


Kısacası; bu iki konuyu hem algılamak, hem de uygulamak cok onemlidir. Bu kopruyu yerinden sokmek, iletişimini kısıtlamak imkÂnsızdır. Bunun yanında onları kazanmak da zordur. Yoktan hicbir şey var edilemez. Temel olan sevgidir, saygıdır. Bu niteliklere sahip olmayan kişi karaktersizdir. Kendine guveni yoktur. Yaşayan bir oluden farksızdır... Ve en onemlisi de hayatı boyunca sevgiden yoksun kalacaktır.

(Alıntı)