Merhaba, ben uc senelik evliyim ve icimi dokecek kimse bulamadım. Cevrem bu durumumu bilsin istemedim ama icime de atmak istemiyorum. Kaynanam ah kaynanam cok ofkeliyim, sinirimi nasıl atacağım hic bilemedim en azından burda paylaşarak rahatlarım. Ben bekarken cok ilgi manyağı olan bir ebeveyn tarafından yetiştirildiğim. Koruma icguduleriyle kararlarıma bile karışan, en ufak gec kalmamda panik olup felaket senaryoları kuran, iştahım olmadığında ağzıma zorla yediren bir ailem vardı ve cok bunalmıştım. Evlendiğimde ise kaynanamın ailemden pek farkı olmadığını gordum. Tam kurtuldum derken bana oğretme cabaları yuzunden yanlışlarımı yuzume yuzume soyleyip yol gostermesi adına defalarca beni kırmasına sebep oluyor. kara kara duşunup nasıl mesafe koyacağım, nasıl hayır diyeceğim dedittiriyor bana. Tencereyi dışarda unuttum bana taa obur odadan gelip tencereyi dolaba koy ki ekşimesin diyor. Bardağı ne bilim başka bir eşyayı biryerde unuttuğumda, bak bunları ortadan kaldır ki dağılmasın. Diye diye bana birşeyler oğretme cabası ile cok bunaltıyor. Git kendin koy ben koskoca kadın olmuşum 30 yaşındayım hala ne yapmam gerektiğini oğretmeye calışıyor, sonra artık burama kadar geldi tepki gostermeye başladım en sonunda kavga ettik, sac başa girecektik neredeyse. Kayınpeder vefat etti bu da bunalıma girdi yalnız kalamadı diye uc dort aydan beri aynı evi paylaşıyoruz. Biz de kiradan kurtulduk ama şimdi gidip gidip kuzenlerimde kalıyorum evime hic donmek istemiyorum. Sanki etrafımda gezen kontrolcu komutan gibi izleniyorum hissi yaşıyorum. Ay ayyyy!!!