Bir hafta kadar once minik yavrum(sultan papagani) oldu.Acısını iliklerime kadar yaşadım sadece 4 aydır beraberdik oyle bağlanmıştık ki birbirimize bir dakka yanımdan ayrılmıyordu.Oyleki markete gitsem biran once eve donmek istiyordum.Onu oyle gorunce canimdan can gitti keske ben olseydim dedim evet ne acılar var insanlar anne babasını kaybediyor.Oda benim minigimdi işte dayanamadım gunlerce ağladım esimde bu halime dayanamayıp birdaha almak istedi bende istedim acıkcası evde oyle yalnızdım ki o benim dostum gibi olmuştu.

Şimdi bu aldığımız yavrucak benim kuzumun huylarının tam tersi ben onu hemen koynuma alıp acılarımı unutacağım sanmıştım ama olmadı beni bir guzel dişleyip paraladı ben daha kotu oldum.Asla kusu geri vermek istemiyorum cunku bir ayağı engelli eğer geri verirsem onu kimse almaz ve sonsuza kadar kafeste kalır ben bakacağım.Sorunuma gelince hem bu yavruya kıyamıyorum hem onceki yavrumu unutamıyorum kalbim okadar acıyor ne yapacağımı asla bilemiyorum.