Merhaba hanımlar, nasılsınız? İyisiniz umarım.
Boylesine ozel bir konuyu, net ortamında tanımadığım insanlara acmak-sormak, sanırım yapacağım son şeylerdendi ama ceşitli hikayeler, karar surecleri, bakış ve fikirler dinlemek istiyorum.
Konu uzun olacak, baştan soyleyeyim.
Bir kısmınızın bildiği uzere, 3 yaşını doldurmak uzere olan bir oğlum var.
İlk bir bucuk senesini kabus gibi yaşadığımız bebeklik surecinin ardından (Kolikti ve ben de mini bir lohusa depresyonundaydım), sakin-uyumlu-sorunsuz bir cocuk haline geldi, (dilimi ısırayım) laftan anlayan, acıklayınca itiraz ettiğine tamam-peki diyebilen, oğrettiklerimi cabuk kavrayan gulec ve sevecen bir cocuk...
Lutfen bunu "Cocuk istemiyordum-bakmak kulfet, pişmanım" olarak almayın, bilakis isteyerek ve kendimi hazır hissederek bu yola girdim, canımdan ote sevdim ancak evladımla birlikte, kendimi anne olarak tanıdığım surecte, anneliğin pek de bana gore bir şey olmadığını fark ettim.
Şoyle, hislerimi-sureci anlatan birkac cocuklu konu bırakıyorum buraya:
Sanırım kendimi cok hırpalıyorum Selam hanımlar; nasılsınız, nasıl gidiyor hayat? Benim icin hayat şu ara fazla sıkı... Kısa kesemez, ufak bir kitabe yazarsam mazur gorun lutfen, oylesine yazmaya ihtiyacım var, şimdiden okuyanlara teşekkur ederim. Buraya uye olduğum zaman sanırım 3 - 4 aylık hamileydim, tam bilemeyeceğim...
www.kadinlarkulubu.com Benden 3-4 tane klonlasalar ne guzel olur Selam hanımlar; Şu guzelim, romantik sonbahar gunleri tatlı bir serinlikle buluşmuşken, şimdi tam gezmeler tozmalar ohh... İyisiniz umarım. Ben de aynı sonbahar gunlerini, evde bebeyle delirerek geciriyorum-bazen de sokakta bebeyle delirerek. Biraz yazayım, şikayet edeyim cocuğumu da...
www.kadinlarkulubu.com Sosyal pıtırcık oğlum ve endişeli annesi ben Merhaba hanımlar, nasılsınız? İyisiniz umarım. Dunku son gezmemizle birlikte kafamı kurcalayan bir konuyu acmak istedim sizlere. Cocuğu benzer huylardan gecmiş olan annelerden yorum alabilirsem, sevineceğim. Şimdi hanımlar kafama takılan şu ki, bebekliğinden beri kucak kucak gezmemesine...
www.kadinlarkulubu.com Vb.
İşte bu noktada, canımdan ote sevdiğim bir varlık icin "En iyisini, hep iyisini, en guvenlisini, en doğrusunu" duşunmekten-yapmaya calışmaktan, aşındım ki daha yolun başındayım, farkındayım. Bunun daha insan icine karışacağımız okul maceraları, ergenliği, vırtı zırtı işte doğru bir insan yetiştirmenin ağırlığı-sorumluluğu... Hepsi var. Ozetle bu annelik işi zor. Bilirsiniz. Hakkını vermek lazım elimizden geldiğince.
Birine cesaret ettim, doğurdum, buyuturken de anlamaya başladım. Tahmin ettiğimden de zor bir zanaat, annelik.
Belki kendimi gereğinden fazla yorduğumu da, haddinden fazla duşunceli-endişeli olduğumu da itiraf edebilirim.
Gelelim "Dert" konumuza:
Eşimin ikinci cocuk istemi...
Adam, ciddi ciddi ikinci cocuğu istiyor ve artık bunu dilinde bir tekerleme haline getirdi, sanırım son iki aydır aynı mevzuyu espri(!) şeklinde dinleyip duruyorum ozel anlarımızda. Cok girmeyeyim, anladınız sanıyorum, "Korunmasak mı?" ile başlayan espriler...
Şu an, kesinlikle ikinci cocuğu duşunmuyorum.
Bunu biliyor cunku esprilerine gayet net ve espri olmayan cevaplar verdim, acıkladım. İkinci bir cocuk fikrine cok uzağım, oğlumun henuz kucuk olması bir yana, ikinci bir cocuğu buyutme sorumluluğunu kaldıramayacağımı, psikolojik olarak hazır hissetmediğimi ve ilerleyen zamanlarda da buyuk ihtimalle hazır olamayacağımı, tek cocukla kalmak istediğimi soyledim.
Bu akşam tekrar konusunu actı.
Eşim tek cocuk ve oğlumuzun bir kardeşi olmasını neden istediğini kendince acıkladı... Kendi -kardeşsizlik- hissiyle.
Ben de 9 sene boyunca tek cocuktum ve evet, dokuz yaş farkla bir kardeşim oldu, benim icin dunyadaki en değerli kişilerden biridir, iyi ki var.
Buraya bir "Tek cocuk" konusuna yorumumu da ekleyeyim cunku şu an aynen bu haldeyim:
Kardeşim olmasaydı, eksik olurdum diyerek konuya gireyim.
Bu konuyu ben de cok duşunuyorum; kalabalık aileleri cok severim, imrenirim. Oğlum doğmadan once, "En az 3 cocuk yaparım, hep beraber kudururuz, evde kızlar-oğlanlar cetesi kurarız ahahaha" derdim. Nitekim 9 yaşına kadar tek cocuk olarak buyudum, annemler ikinciyi duşunmuyorlarmış. Ama kardeş konusunu takıntı gibi "Niye kardeşim yok?" diye ısrarla sorup "Benim de kardeşim olsun." diye mızıldadıkca, annemler ikinci cocuk fikrini sorgulamışlar. Ve kardeşim oldu 9 yaş farkla, iyi ki de oldu. Onsuz bir hayat duşunemiyorum. Oğlumun teyzesi var, benim kız kardeşim, annemin sağ kolu, kızlar cetesi...
İlave edeyim: Eşim tek cocuk.
Lafı nereye getireceğim toparlamaya calışıyorum kafamda, duzgun anlatmak icin;
Oğlum olduktan sonra cok zor bir alışma sureci yaşadım, hatta coğu kez şunu soylemişimdir "Annelik bana gore değilmiş" ve benim kalabalık aile hayallerim kendiliğinden coktu. Yani değil 3. cocuk, 2.yi bile duşunemiyorum şu an. Gerci oğlan henuz kucuk, yeni 1 yaşını doldurdu ama hamilelik artı bu bir sene, benden sanki 10 seneyi aldı goturdu. Cocuk, emek isteyen bir şey biliyorsunuz; herkes doğurur, herkes buyutur de nasıl buyutur, burada başlıyor işte mesele. Kimi cocuğu cocuğa emanet eder, karnı ne kadar tok, uşur mu terler mi sallamaz, gece bebek aclıktan ağlar soğuk mamayı dayar gecer, bilmem kac haftada bir yıkar, cişli bezle gun bitirir, sevgi-ilgi yetersiz, tv 7-24 acık cocuk onunde, okula gonderir oğretmeni cocuğun anasını babasını yılda bir kez anca gorur, Allah'a emanet oyle saldım cayıra mevlam kayıra buyutur gider. Oyleleri patır patır doğuruyor işte bir de uzerine "Aaa bi daha yap kız ne zorluğu var?" diyor.
Benim icin zor... Surekli takipte kalmak, sigarayı anıra anıra bıraktığım koca 2 sene, ilgilenmek, uykusu-yemesi duzenli olsun diye kendini paralamak, bir gun kakasını yapamasa onla beraber kabız olmak, bir şey yemek istemediği gun senin de bir şey yemek istememen vs vs... Psikolojik olarak acayip bir surec. Hele doğum ve sonrası vucudumun o sancılı ve berbat donemleri ile birleşince... Uykusuzluk, yıkanmaya bile vaktinin olmadığı zamanlar, kahve icmek icin bir an oturduğunda tekrar başlayan ağlama sesi... Bir kez daha yapabilir miyim?? Kim icin?? Oğlum icin, o yalnız kalmasın diye...
Bencillik olarak yorumlamıyorum bunu, aslında bu ikinci cocuğu duşunmeyen vicdanlı ve ilgili bir anne icin buyuk fedakarlık, cesaret ve psikolojik kumar. İkinci cocuk icin doğru ailede bir hayat-varlık şansı, ilk cocuk icin omurluk yoldaş, gelecek nesil icin dayı,teyze,amca, hala... Aile demek...
Oğlumun bizden ve omurde yarıyı gecmiş dede ve ninelerinden başka, sadece bir tane teyzesi var şu hayatta.
Dayısı yok, ikinci bir teyzesi yok, amcası yok, halası yok...
Ailem tek cocukta ısrar etseydi, teyzesi de olmayacaktı.
Onu tek cocuk bırakmalı mıyım şimdi?
Ben kardeşimsiz eksik olurmuşum derken hem de?
Ancak ben bu psikolojik kumardan layığıyla cıkabilir miyim ikinci kez, işte bu kısmı netleştirmek mesele.
Bu noktada tıkandım...
Ben istemiyorum, ama... Aması var.
Eşim deli gibi istiyor, onun bir evladı daha olmasını istemesi de hakkı...
Oyle kaldım.
Kendimi hazır hissetmeden asla zaten bunun uzerine tekrar basayım, ama hazır hissetmeyeceğim de hic sanki, kendimi tanıyorum ya.
Sizce hanımlar?
İkinci cocuk kararını nasıl aldınız?
Tek cocuk kararında nasıl durdunuz?
Kendinizi ikinci cocuk fikrine nasıl ısındırdınız? Vb...
Anlatsanıza biraz...