Herkese merhaba.
Buraya daha oncede bir konu actım fakat anlatamadım mi yanlış mı anlaşıldım bilmiyorum onyargılı yorumlar yuzunden birdaha da bakmadım buraya. Yine yazmak istedim ama kısa anlatıcam . Oz yargılı olmadan yorum yapmak isteyen varsa dinlerim fikirlerinizi. Yeterince acı cekiyorum lutfen biraz anlayışlı olun.
Evliyim iki kızım var iyiki varlar ,onlar olmasa ben coktan vazgecerdim kendimden. Ama onlar icin bu hayatı yaşamak zorundayım hayatta kalmak zorundayım. Eşimi sevmiyorum bir kac aydır zaten Ne sohbet ne muhabbet aynı evin icinde iki yabancı gibiyiz. Ailesinin kuralları hayata bakış acıları beni yordu artık. Eski ozgurluğumu istiyorum eski hayatımı istiyorum . Gecmiş geri gelmeyecek biliyorum ama kızlarım icin ve kendim icin yeni bir hayata adım atmak istiyorum . Cunku kızlarım da bu ailede buyuyemezler katlanamazlar. Kızların hor gorulduğu okutulmadığı bir zihniyet Ve ben burda dayanamıyorum artık. Kimseyle sohbet dahi etmek istemiyorum artık. Sen kızsın sus, sen kızsın ort bacağını, sen kızsın dışarı cıkamazsın, kızsın gulemezsin , laflarını duymak istemiyorum artık. Eşimden yana kavga şiddet yok ama bu durumlara bir cozumu de yok yıllardır. Cok uğraştım cabaladım duzelir sandım ama boyle gelmiş boyle gidecek bu zihniyet. O yuzden boşanıp kendi ayaklarım uzeride durup kızlarıma bakmak istiyorum ama sanırım cesaretim yok. Cok Caresizim ne yapacağımı hic bilmiyorum. Yorumlarınızı bekliyorum.