Herkese merhaba
20 gunluk bir bebeğim var
5 sene sonra tup bebek yontemiyle gelen bir Bebek
Yapı gereği cok merhametli , sorumluluk sahibi , duygusal bir insanım
39 yaşındayım
Calışıyorum suanda izindeyim
Bu yasa kadar hayatı hep rahat yaşayan
Kendi ile olmayı seven
Eşimle koltukta pineklemekten bile keyif alan bir insanım
İşten ev gelip birlikte olmak
Eşimin yanına kıvrılmak sarılarak yatmak
Evde hep ikimizin olması cok guzeldi
Kafamıza esse dışarı cıkardık
Esmese evimizde keyif yapardık
Eşim temas ile ve sozlu olarak da beni cok severdi
Bunu her zaman belli ederdi

Şimdi beni sevdiği kelimelerle hep bebeği seviyor
Ben sanki ikinci planda kaldım gibi mutsuz oluyorum


Bebeğimiz oldu herşey değişti
Şimdi eşimle ayrı saatlerde uyuyoruz
Gece hic uyUymayan bir bebeğim var
Meme duşkunu
Memede uyuyor ama yerine koyunca kıyameti koparıyor
Gece 11 gbi başlıyorum onu uyutma cabalarına bazen sabah 4-5 i buluyor uyuması
Eşim salonda yatıyor işe gidiyor cunku

Bebeğimin uyuması resmen sabır işi
Kac kere yatır kaldır yapıyorum
Gozunu acıyor saaylerce uğraştığım halde

Altını değiş
Emzir , Mama hazırla , banyo yaptır
Hayatımdaki herşey o suanda
Sanki sadece onun icin yaşıyor gibiyim
Yanımda annem var
Evi o cekip ceviriyor
Bazen 7-8 gun uyumadıgım oluyor
Bu da beni psikolojik olarak cok yoruyor
Bazen anne olmak bana gore değil mi acaba diye duşunuyorum
Oysaki ne cok istedim bu miniği
Sanki hep ağlayacak sanki hayatı bana zindan edecek
Sanki hep yaramaz sorunlu olacak fikirleri dolanıyor kafamda
İşime hic donemeyeceğim
Evimle kendimle hic ilgilenemeyeceğim
Eşimle birdaha eskisi gibi olamayacağım gibi

Bebeğimi yorgunluktan uykusuzluktan sevemiyorım bile doğru duzgun
Bu da vicdan yapmama sebep oluyor
Mutlu değilim suanda
Hep ağlıyor altını acarken
Ustunu değişirken
Uyurken bile kendi kendine soyleniyor

Bana gececek deyin
Cok seveceksiniz deyin
Biz de boyle idik gecti falan deyin teselli edin