Kız kardeşimle aramızda 3 yaş var.
Rahat bir cocukluk gecirdik maddi acıdan, ama manevi acıdan merhametsizdi ailemiz.
Kavga ettiysek tuvalete kitlerdi, ışığı sondurur bekletirdi bizi, 2 kuzu sarılır birbirimize ağlarken az once ne icin kavga ettiğimizi unuturduk.
Cocukluk işte salak,gerizekalı gibi konuşurduk birbirimize sonra bir kaşık biber dokerdi ağızlarımıza lavaboya koşmak yok bekleyeceksin icin yana yana.
Genc kızdım tartışırdık annemle arada, babama biraz daha ekler akşamına burnumdan kan getiresiye dovulurdum babam tarafından. Babamın attığı tekmeyle sırtımdan yatamadığım zaman oldu kabuk bağlamıştı sırtım.
Bayram sabahı yediğim dayağın sebebini unuttum şimdi, binanın icine kacmıştım ve altıma kacırmıştım, sonra eve soktular beni yuzunu yıka komşulara bayram ziyaretine gidilcek diye.
genc kızdım cok ağır gelmişti herkes duydu gitmeyeyim dedim daha cok tepki gorunce tıpış tıpış gitmiştim.
Bunlar aklıma şimdi yazarken gelenler ki yazsam sayfalar surer.
Bunca yaşananlara pskolojim normal değil sinir anında bayılıyorum ama bin şukur ki 2 evladım benim herşeyim annem gibi olmamak icin hepsi.

28 yaşındayım 2 evladım var.
Arada inişli cıkışlı giden de bir evliliğim.

Bu anne bu aile yine benim diye her işlerine koştum benimde evlatlarım var dedim.
Maddi manevi herşeyde yanındaydım.
Bir kere olsun beni savunduğunu gormedim, bir kere de neler ettik ama bu evlat yanımızda dediklerini.

Şimdi derdim yine haklı olduğumu herkesin soylediği bir konuda beni savunmaması, sildirin dedim beni kutuğunuzden evlat değeri gormedim ki bunca sene zaten...

İcimdekiler alev oldu gozumden akıyor yaşlar.

Bağırın arkadaşlar bu anne duzelmez bu aile dediğin aile değil kendine gel deyin, boşuna kendimi hırpalıyorum ne bekliyorsun ki diyorum.

Ama insan o boşluğu dolduramıyor işte, telafi etsinler bir yerden tutsunlar diyorum. En zor zamanımda sırtımdan hancerlediklerini bile bile bana bir tokat lazım kendime getirecek....