Merhaba arkadaşlar. Bigun forum sitesinde care arayacağım hic aklıma gelmezdi. Ancak eşime ve evliligime zarar veririm duşuncesi ile konuyu etrafimdaki kimse ile paylaşamıyorum. Sizden degerlendirmelerinizi bekliyorum. Şimdiden beni yalnız bırakmadığınız icin teşekkur ederim.
Şoyleki, eşimle 9yıllık arkadaşlığımızın uzerine evlendik. Arkadaşlığımız suresince birbirimizin aile ici durumlarda dahil herseyini biliyorduk. Eşim 8kardeş 3 kız 5erkek. 9 yıl boyunca (18yaşımızdan başlayarak)eşim anne babası ile hep sorunluydu. Varlikliydilar ama esime kimse maddi d estek olmuyordu. Hem calisiyirdu hem okuyordu. Eve gitmek bile istemezdi, ailesi de ilgisizdi. Bi kac gun yok olurdu. Arayıp nerde diye sorardım onlarda bana sorardı. Sonunda yine karış karış ben arar,babasıyla kavga ettiğinden eve gitmediği icin herhangi bi arkadaşının pis pasaklı evinde bulur, zorla kendi evlerine yollardim. Tum sorunların kaynağı babasıydı, onun varlığı yuzunden kimse huzurlu degildi. Adam cok despottu bunları ve annesini zamaninda cok dovmuş falan. Ben oğretmen anne babanın 3evladından biriyim. Hep cok mutlu bi ailem oldu. Eşimin aile durumunu anlattığımda, hic hor gormediler aksine maddi manevi hep onun yanında oldular. Ve eşim de annebabami cok sayar severdi , kıymet bilirdi. Kendi anne babamin yaomadigini yaptilar derdi. Burda saymak istemedigim turden cok buyuk destekleri oldu. Aileler arasında hic bir problem yoktu, yine yok hatta. Ama son bir yıldır ki bu yurt dışında yaşayan gorumcemin kesin donuş yapması na rast geliyor işler tersine dondu. Once surekli eşimi cay icelim yemek yiyelim diye cağırmaya başladılar. Ben yokum ha sadece eşim annesi ve 3kız kardesi. Benim haberim olmadan yapılan planlar,piknikler akraba ziyaretleri. Yine bu aynı ekip. Calışıyorum, işten koşarak donuyorum yemek hazırlayım diye. Kocam geliyor ki eve gelmeden annesine ugramis, orada karnını doyurmuş gelmiş. Sende evde tek başına bok ye demek yani afedersiniz. Madem yemeğin var oğlunu doğuracağına bi kaba kat getirsin eve beraber yiyelim. Yada ayni saatte cıkıyoruz işten, cağır sende yiyelim. Eşime acıkca bensiz yeme dediğim halde cok uzun sure bu şekilde devam etti. Oysa benim annem eşime mahcup olmayim diye, kova ko va yemekleri hazırlar eve yollar, birlikte yiyelim bide yorulduk diye gecistirmeyelim diye. Eşim annemin yemeklerine bayılır. Ozellikle arayip bugun şunu yiyelim diye onden sipariş verirdi. Son zamanlarda eşime annemin evinde yediği yemekler yuzunden baskı yapıyolar. İki defa gorumcemin eşim karnım tok dediği icin " toktur tabi kaynanan doyurmustur seni. Birak anne birak baksana doyurmuşlar bunu" dediğine şahit oldum. Artık benden de cekinmiyorlar. En kotusu de eşimin ağzını bile acmaması ve anneme burun kıvıran bi ifadeyle ablasına karşılık vermesi. Onu oyle gordum ya yemin ederim ni andeğişiklik icin karnıma ates doldu sandim. Anne babamı enayi yerine koydurdugum icin olesiye pişmanım. Buraya yaşanan herşeyi yazamiyorum. Ama ana temayi anlatabilmisimdir sanırım. Eşim anne ve ablalarının etkisiyle ailemi ve ilişkimizi inkar ediyor. Acıkca yuzune soyluyorum ablalarina iftara ediyormuşum gibi davraniyor. Daha pek cok ufak tefek ama birleştirince dev bir canavara donuşen bu tipkadar olaylar yaşıyorum. Annemlerden cıkmayan eşimi annemlere goturemiyorum. Beni almaya geldiğinde arayip geldim aşağıya in diyor. heralde annemlere gitmesi ile de ilgili alfbi sokuyorlar cesaret edemiyor.Ailem eşimi sorunca turlu yalanlarda ayıbını kapatıyorum ki onların gozunde saygınlığını yitirmesin. Ablası turkiyede diye onu bırakıp balayına gitmedik. abim yurt dışında yaşıyor uzuluyorum diye cok aylar sonra bizi yanına getirtti. şimdi yiğenim oldu diye abimin yanina gideceğiz bana istekli davraniyor, ailesinde konu acılınca bilmiyorum canim istemiyor ama.. alan diyor. Seviyorum, 5aylık bi bebegimiz var. Ama bu sekilde gidemeyecek. Daha fazla ailemi ezdiremeyecegim. Resmen kopruyu gecene kadar ayıya dayı demis. Bizimkileri kullanmış. Dort dortluk bi duzen kurunca acayip değişti. Simdilerde duşunuyorum acaba ailesiyle arasi hep iyiydi de bana mi farklı gosterdi. Yine de en ufakkorktuğum bir destegi kendinden esirgeyen insanlara , ki onlar en yakinlarimiz olsa bile, duygularimiz bu denli değişebilir mi? Kimseye ihtiyaci kalmayinca ailesine duşkun mu oldu yani.