butun bir gun kendimi toparlamaya calıstım komedi dizisi actım uyumaya calıstım nefes teknikleri calıştım arkadasımı aradım dısarı cıkalım diye yorgunmuş. (Yakın zamanda bole bi konu acmıstım sanırım)
Bir aylık evlilik yasadım 20 gunu otelde kaldım şiddete dayanamayıp evi terk ettim bunu cok yazmısımdır sanırım. Tayin aldım memlekette ev tuttum geldim. Herkes sozde teselli ederken ne guzel işin gucun var diyor.
O nu da allah ın izniyle ben kazandım ailem arkamda durmayıp yediğim lokmaları saydığı icin zar zor ite kaka okuyup hemen işe girdim.
Kız evlat nimetti ya beni hic kimse sevmedi belki 10 yasımdan 30 yasıma kadar hep fazlalık olarak gordum kendimi cunku oyle hissettirdiler.

Bir yerlere gelmeye tutunmaya calıstım. Yapabildiğim kadarını yaptım. İşim gucum yoktu yine sevilmedim cebimde param var yine sevilmiyorum bazı şeyler değişmiyor. KEndimi sevmeye calıstım olmuyor eksik kalıyor hep bir yerde bir yerde boynunuz bukuk kalıyor kendini sevme işi de yalan.
Elin adamına kızmıyorum o sokaga attı da kendi ailem atmadı mı. Ananem evde istemediği icin okul servisini parkta beklerdim. Annemi arardım calısırdı anlatırdım annesinin eziyet ettiğini babana git derdi 2 3 gun orda kalırdım o da geri yollardı.
Buyuyunce gececek derdim keşke hic buyumeseydim aklım erince canım daha cok yandı.
Birine guveniyorum yaslanıyorum mesela en derin yaramdan vuruyor.

En son intiharı lise de annem baska biri ile evlenip gittiğinde duşunmuştum. aradan 15 sene gecmiş yine iliklerime kadar hissediyorum dinlenmek istiyorum.
tabii ki oyle bir sey yapmayacagım sabah kalkıp hicbir sey yokmus gibi herkese gulumseyip laylay yapıcam dertsiz tasasız gibi. Cunku aksi kimsenin umurunda değil. Cok cok yoruldum bi cıkıs yolu bi huzur arıyorum yok olmuyor.

Edit: cok kotu yazdım sanırım butun gun sıktım kendimi tuttum birilerini istedim yanımda bulamadım yine buraya geldim affedin negatif enerjimi verdiysem