Kızlar merhaba..
Psikolojik olarak hic iyi durumda değilim..eşimden tiksinir durumdayım artik o kadar sevdiğim adamdan nasıl bu kadar nefret ettim bilemiyorum aslında biliyorum da neyse detaya girmek istemiyorum...
Eski konularımda mevcut hepsi hatta dahada iğrenc bi hal aldı ilişkimiz..
Bazen sacma sapan duşunceler kaplıyor aklımı yaşamak bile istemiyorum sonra bebeğine bakınca icim parcalanıyor bensiz ne yapar diye..antidepresan kullanmak istiyorum ama sut veriyorum onuda yapamıyorum..mutsuzluktan olmek uzereyim eşimden midem bulanıyor aynı evde farklı odalarda bile durmak istemiyorum..fiziksel şiddet gordum psikolojik şiddetin boyutundan bahsetmiyorum bile...fiziksel şiddet bile psikolojik şiddetin yanında benim icin onemsiz kaldı artik..arkama bile bakmadan kacmak istiyorum hafızamdan silmek istiyorum herşeyi..Kucuk bebeğim olduğu icin uykusuz kalıyordum kalkıp kahvaltı hazırlamam bile tonla hakaret konusu...iki arada bir derede yaptığım yemek bile sorun...hep aynı şeyleri yapıyormuşum..eski halime bakıyorumda neşeli sem sakrak olan benden eser yok...
Kendime bunu layık gorduğum icin kendimden de nefret ediyorum en cokta kendimden nefret ediyorum aslında...boşanmak....her seferinde kufur kıyamet tehdit dolu kavgalarla bebekten sonra bebeğimi benden almakla edilen tehditlerle bitti hep...
Insanın kendine acıması ne kotu şey..insanın en buyuk duşmanı kendisiymiş onu anladım...
Icimi dokmek istedim hepinize teşekkurler...