Merhaba;
Benim soyle bir problemım var , duygularımı demlendiremiyorum. Gecirdiğim garip zamanlar sonucu, etrafımda arkadasım kalmadı, duygularım karmakarısık. Tek kişiye bağlı gibiyim. Gibisi de fazla hatta boyle.
Artık farkındayım bişeylerin, hatalı o olsada olayı bilsemde surekli konuşma isteğindeyim. Sorun ufacıkken asırı derecede kendimi acıklama halindeyim.
Zaten eski konularımdan okursunuz, kendimi ifade edemiyorum .Ettiğimde bakarsanız , cok kırgınım . Surekli aklımda ilişkim var,işim var vs onlarda cok sorun yok ama; ılıskıde sorun oldugunda asla toparlayamıyorum. Yaşım kucuk de değil 26 ya girecegım.
Kusmeyi bilmiyorum, bir hata yaptım gecmiş konuda anlatmıstım. Sonrasında her konuda hatalı gibi herşeyi cok uzatıyorum, inanılmak icin vs. O kişiye gerci hep oyleydim. Hep konusmak cozmek istiyorum.
Aslında biliyorum ki biraz dursam, susabilsem hem kendimi toparlarım. Biraz kendime guvenım gelir, hem de soyle baskı hissediyorum ustumde. Ki bundan dolayı ondan bazı noktalarda nefret ediyorum; ben yapıyorum bunu mesela o istiyor diye , o yapmayınca bunu soyleyemiyorum ve kendi kendime ağlamaya baslıyorum. Yani cocuk gibi davranıyorum. Eski ilişkilerimde boyle degıldim. Daha net ve daha oturaklıydım. Kusmeyi normalde de sevmem ama karsıdaki insana zaman tanırdım bi şekilde.
Su an benim değerimi anlamasına, kendini dinlemesine fırsat veremiyorum. Hep aklımda ılıski donuyor, ılıskiye ait durumlar. Ben kalmadım artık. Kendime saygım kalmadı ve bana saygı duymasını bekliyorum. Bişeyler yapmaya calısıyorum, boyle olunca da hep tam aksine yuzume bulastırıyorum. Boyle dusunmediğimde sanki o durumu kafam ordan uzaklasınca kotu bisey yaptım gibi hissediyorum.
İlişki resmen bende hoş degılde , surekli sorumluluk . Yanında olmasa da hep onu duşunmek, hatta o istemese bile duşunmek haline geldi. Kendimi bu denli sıktıkca daha da batırıyorum.
Cok dua ediyorum yani boyle olmasın diye, daha da beter ediyorum sanırım.
Napmalıyım sizde boyle şeyler yasadıysanız , anlatır mısınız. Buda gecer demi?