Merhabalar sevgili KK sakinleri.

BDV'nin dertli kadınları, kendi derdimden gına geldi dur biraz da başkalarınınkine bakayım diyen yorum sahibeleri; hepinize merhaba.

Girizgahı daha fazla uzatmayıp konuya geciyorum.

Oncelikle beklenen sonunda oldu, sevgilim yuksek lisans icin yurt dışına gidecekti ve gitti. Kendimi ne kadar hazırlarsam hazırlayayım yetmeyecekmiş, daha havaalanında anladım.

Aklımın bi koşesi (pek koşesi de denemez ya neyse; buyukce, kocamanca bi koşesi diyelim biz ona) onunla beraber gitti sanki. Daha doğrusu gidemedi de, o havaalanında durdu kaldı oyle.

Ama hayat durmadı tabi ki. Aşırı yoğun ve onemli iki haftadan geciyoruz işyerinde. Daha ağır haftalar da kapıda. Ama ben aklımı yaptığım hicbi şeye veremiyorum doğru durust. Sacmasapan hatalar yapıyorum, onları toparlamaya calışırken yapmam gereken diğer işleri unutuyorum, hicbi şeyi tek seferde halledemiyorum. Saygınlığımı ve benim iş bitirme becerime olan guveni zedeliyorum resmen, o da ozguvenimi kırıyor. Ozguvenim kırıldıkca daha cok panik yapıyorum, panik yaptıkca daha cok hata yapıyorum. İnsanlar da fark etmeye başladı zaten, aşkla işi corba yaptım kazanda da kendim kaynıyorum resmen.

Boyle bolum sonuna gelmiş ama kucucuk kalmış, son canındaki Super Mario gibiyim. Oldur de gideyim, kapatayım şu atariyi canavar abi diyesim var.

Pazartesi gunu cok onemli bi goruşmem var mesela, şu anda onunla ilgileniyor olmam gerek. Okumam gereken yeni duzenlemeler, yapmam gereken hazırlıklar, hazırlamam gereken belgeler var. Ama ben 5 yaşında bi cocuk gibi odanın ortasına oturup ağlamak istiyorum.

Nasıl anlatayım, sadece ozluyorum. Cok ama cok ozluyorum. O da bocalıyo orada, ilk haftası zaten berbat gecti, bi ton aksilikle uğraştı, doğru durust goruşemedik. Şimdi daha rahat haberleşiyoruz ama bu yokluğunu hafifletmiyo asla. Millet sevgilisiyle aynı yerde calışınca sorun olur, biz aynı yerde calışırken herkes aşırı memnundu ikimizden de. Aramıza kıtalar girdi ve resmen salaga bağladık. O orada oyle, ben burada.

Cok spontane yaşayan insanlardık biz. Telefonlaşırdık mesela, konuşurken birden ozledim yanına geliyorum derdi ve en gec yarım saate yanımda olurdu. Ben supriz yapar giderdim. Hadi şunu mu yapsak diye bi fikir gelirdi aklımıza, uşenmezdik 10 dakikada ikimiz de cıkardık evden bi kot bi tshirt. Boyle yapardık, ederdik diye konuşmak o kadar dokunuyo ki şu an icime.

Hadi cevrem ailem durumu anlıyo ama iş hayatı farklı bi durum. Aman da aman sevgilisi mi gitmiş hadi sana bi ay izin diyecek hali yok insanların. Doğru duzgun calısamamam yeni sorunlara sebep olacak az kaldı.Onumdeki işe odaklanamıyorum, duruma adapte olamıyorum. Bu alışma surecini nasıl atlatıcam ben?