Cok uzun oldu okuyup goruşlerinizi yazarsanız, beni cok mutlu edersiniz. Tam okuyamayan arkadaşlar da lutfen anlamadan yorum yapmasın. Zaten dipteyim ve abartıyor muyum diye goruşlerinizi almak istiyorum. Bi kusurum olursa, olduysa affola.

Arkadaşlar direk konuya girmek istiyorum 6 yıllık evliyim cocuğum olmuyo. Laparaskopi olmam gerekti ve ağır bi ameliyat olmadığına, gerek kendi araştırmalarım, gerek doktorumun konuşmaları doğrultusunda kanaat getirdim ki zaten kendi işimi kendim hallederim modundayım her zaman. Aman işte şuna şunu soyliyeyim de gelsin şu işimi yapsın, şu konu da yardım etsin kafasında olmadım hic bi zaman. Bu kafa yapısı doğrultusunda kimseye de haber verme gereği duymadım, ortalığı ayağa kaldırmaya gerek yok diye duşundum kendimce! Ailemle farklı şehirlerdeyiz. Eşimle gider, ameliyatımızı olur, gerekirse bi gun kalır cıkarız diye plan yapmıştım. Ama ne bileyim ic kanama gecirip gecenin bi yarısı ic kanamayı durdurmak icin 2. Ameliyata alınıp, acık ameliyat olacağımı, 21 cm kesececeklerini ve acılar icin de kıvranacağımı nerden bilebilirdim...

Eşimden ve annesinden Allah razı olsun ki ameliyata bir gun kala; eşim, hadi naz annemi ara haber ver, bak her ameliyat bi risktir. Ya bişeyler yolunda gitmese! Annemin yardımına ihtiyac duyarsak, her şey olup bittikten sonra haber verirsek kotu olmaz mı diye diyrme, beni kayinvalideme soylemeye ikna etti iyi de yaptı ❤ yoksa eve donunce halim ne olurdu bi başıma durumdan haberdar etmek icin kayinvalidemi aradım ve ameliyata gelmene gerek yok sadece haberin olsun istiyoruz dedim. Hastanelerde surunmeni istemem dedim o da tamam dedi ama keşke gelmesini isteseydim eşim gece 2. Ameliyata alındığım da kendini cok kotu hissetmiş tek başına ve de cok korkmuş uşumuş ameliyat kapısında. Annesi yanın da olsa destek olurdu

Ben niye bu kadar uzatıyorum kızlar? Sanki Idrakyollariiltihabi kadar tatlı yazıyorum ki idrakcığım eğer denk gelirsen senin goruşlerin de benim icin cok değerli, umarım mahrum bırakmazsın asıl konu bu okuduklarınız değil ki. İnşallah okuma teveccuhunde bulunursunuz. Kusura bakmayın cok doldum bu konuda. Neyse asıl meseleye geliyorum hemen;

Ben aileme cok cok kırgınım.(abimin ilk operasyondan haberi vardı sırdaşım o da annemlere soylememiş) Ameliyatın 2. Gunu ben annemi aradım cunku sevgisine ve şefkatine ihtiyacım vardı ameliyat oldum cok ağır gecti diye anlattım bu arada sancıdan kıvranıyorum. ANNEM gelir diye umid etmiştim, ciğeri orda ona rahat vermez diye duşunuyordum ki annemin dediği ucak biletini keselim buraya gel eşime bile gecmiş olsun deme teveccuhunde bulunmadı! Neymiş? Ben ayıp yerimden ameliyat olmuşmuşum, eşimle bu konu da konuşması ayıp olurmuş sanki vajinamı daraltmak icin yaşadım bunları! Ki babamda eşimi aramadı o kadar zoruma gitti ki biz bunları haketmemiştik. Madem bebek icin ameliyat olmak ayıplı bişey o zaman beni de saklaasaydın dedim e malum babamla sevişip bana hamile kaldın ve ben senin vajinandan cıktım neden beni insanlara gosterdin ayıp değil mi dedim!!! gecen hafta bize geldiklerinde soyledim bunu! Durun durun! Benim icin gelmediler sevgili kuzenimin duğunune geldiler! Şoyle bi buralardan gecerken, kızlarına da uğramasalar olmazdı dimi! Yol gecen hanıyım cunku istanbula ankaraya yolları duşerse uğrarlar sağolsunlar.

Ben annemi babamı ve kardeşlerimi affedemiyorum onlara manevi olarak cok ihtiyac duydum ama onlar yoktu. Kardeşlerime şoyle kırgınım; annemi ite kaka gondermelerini umuyordum kayinvalidem hasta yatağımda kızı gibi bana bakarken beni severken, benim icim yanıyodu annemi istiyordum ama yoktu. Zaten bana 2. Darbeydi bu, 25 yıl gecmesine rağmen hÂl daha onu hazmedemiştim ki 2.si geldi. Artık onları aramak konuşmak memlekete gitmek ve hatta sosyal mecralar da bile gormek istemiyorum. icim buz gibi onlara karşı ki annem 3 seneden sonra geldi evime ve benim sevincten kelebek gibi olmam gerekirken icim de mutluluğun sevincin esamesi bile yoktu cunku hususi benim icin gelmemişti ki ustelik duğune gelmişlerdi! Benim ameliyatıma gelmeselerde olurdu! Cunku onlar o duğune gelmezse mazallah gelinle damat gerdeğe giremezdi, o zaman ne olurdu halimiz. Kızları kıvransın sancıdan onemli değil ama duğun! Duğun cok onemli. Ben bundan sonra anneme babama hayırlı evlat olabilir miyim, zamanla gecer mi dersiniz? 2. Darbe bu, demiştim ilkini de yazmak istiyorum isteyen okur

Sene 94 filan ilk okula gidiyorum, 9 bilemedin 10 yaşında celimsiz kara kuru bi kızım. Kuzenim istanbuldan geldi. Cok guzel bi kol saati vardı o vakitlerde de yeni cıkmıştı o modeller zaten.

Saat pembe sandy bebekli minik minik rengarenk hayvan cicek figurleri olan saat kısmında da gumuş bi kapağı olan cicili bicili ve her kız cocuğunun isteyeceği biseydi ve ben deliler gibi o saatten istiyordum her gun babamdan o saatten istiyordum. Hatta bi keresinde de beni test etmiştim bi akşam. Yine ben saat isterken şuan saatin kac olduğunu bilirsen sana bu saati alacağım demişti ben de hic unutmam 10 a 10 var diyeceğime, 10u 10 geciyo demiştim ve kaybetmiştim aradan bi 10 15 gun gecti, bi aile dostuna gittik ve ordaki kız odasını bana gostermek icin odasına goturdu. Oda da farkettim ki arkadaşın kolunda benim istediğim saatin aynısı var. O an gozlerim ışıldadı resmen ve saatin cok guzeeeel dedim leyla leyla. Aaa evet Ahmet amca aldı dedi yani BABAM!!!!! O an neler hissettiğimi, yaşadığım travmayı tahmin edeniniz olur muhakkak ama ben yine de travmamı ifade edeyim. O kucuk bedenim de kalbim durdu o an, dunya 180 derecede inanilmaz bi şekilde donmeye başladı ve başımdan aşağı ilk kez o zaman kaynar sular dokulmuştu soruyorum size bu kuyruk acısı gecer mi?Zamanla, eskisi gibi sabah uyanır uyanmaz annemi arayıp keyifli keyifli gıybet eder miyim, ya da bi gun bana ihtiyac duydukların da can-ı gonulden yanlarında olabilir miyim bi gun......