Stresli bir hayatım var ama desteğim yabancı ulkede bile var. İşverenlerimden tutun hayatımdaki insana kadar. İş hayatım iyi aslında, her şeyimi vererek calışıyorum her zaman. Ama ilişkimde ve ev hayatımda sorunlar buyudukce buyuyor...

Evde cok iş yapmamaya başladım. Bir bitki sulamak bile olum gibi geliyor. Saat kac olurda olsun kapıdan iceri girdiğim anda uyuklamaya başlıyorum. Hem okuyup hem calışıyorum bu arada. Yandan ekstra projelerim var bitirmem gereken, ne mumkun... Koltukta yana kaymak bile bir işkence benim icin.

Anksiyete/panik ataklarım cok olurdu, bayılma derecesinde, son iki yıldır yok. Surekli anksiyete/strese odaklanmaktan depresyonun gelişini goremedim sanırım. İcim curuk sanki. Cok fazla olumle ic ice de yaşıyorum son zamanlarda. Guluyorum ama boş hissediyorum.

Hayatımdaki kişiyle kavga ettik dun gece. Hicbir şey yapmıyorsun dedi, sabrediyorum ama bıraktın saldın dedi kısaca. Sinirlerim iyice bozuldu, sanki isteyerek yapıyormuşum gibi. Ama anlamasını da beklemiyorum. O da cok calışıyor, her şeye yardımcı, haksızlık ediyorum boyle yaşayarak. Yine de acıttı canımı.

Of hic arabesk biri değilimdir ama kendimden bayılır duruma geldim. Duzgun paylaşabileceğim arkadaşlarım var ama hepsi cok uzak... Saat farkı, onların hayatının yoğunluğu derken amaaan deyip geciyorum.

Kusura bakmayın oyle doktum icimi.