Belki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum gunlukleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza donuştum bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya calışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kac gundur.
Gunluklerim hep ağlama duvarım olmuş. İcime atıp atıp deftere dokmuşum. Ozellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen coğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım icin hayatıma yansıyan şeyler olduğunu duşunuyorum.

Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tum o durumları aşmamışım, sadece ustunu kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, gecmişimle yuzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukca yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukca icimdeki caresiz kız cocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum gunluklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kac yıl once karar verip yırtmaya başladım ama bir kac yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?