Normal bir insan gibi değilim, hislerim,sozlerim..her şey.
Doğduğumdan beri evde hep kavga gurultu olurdu, annem sinir hastası.
Ağlama krizleri, kitlenmeleri, son ses cığlıkları, hap icip intihar etmeye calışması..
on yıldır ilaclı tedavi gormesine rağmen..
Miniciktim, intihar mektubunu bulurdum. Pencerede saatlerce beklerdim.
Ablam evden kacardı, babamda. Annemi de aldattı.
Kaskatıydım hep, ne gamsızsın ya deyip dalga gecerlerdi kızarlardı da.
Ama icim yangıııınnnnn.. Pısırıktım, gık edemezdim.
7 yaşlarında stresten bayılırdım, gozlerim kararırdı hep. Cok calışkandım, babama yeterli gelmezdi. Hakaret ederdi hep hep hep.
Sonra buyudum.. Birini sevdim, cocukluk aşkım. Şimdi evliyiz.
Ona cok cektirdim sevgiliyken.
Bir yere mi gidiyor arkadaşlarıyla, zehir et kızım.. susma ki gidemesin.
Ha cıktı mı, eve gec mi geldi salak salak bağır. Zindan et. Sen mutsuzsun cunku, o niye onlarla mutlu? gecelere kadar hem de, ne olur mu oyle şey ya? neden bensiz mutlu? her dışarı cıkıp eve geldiğinde tartış. Sonra neden benimle dışarı cıkmak istemiyor diye sızlan dur. Uyuyorum derdi, ne uyuması ya sen uyumazsın bu saatte deyip dışarı cıktığını duşunurdum. Cunku omrum guvensizlikle gecti. Kafa yapım ve dongu buydu. İğrenc.. Bazen eşim dışarı cıktığında hala bu hisler geliyor, icten ice kızıyorum nerede acaba diye yiyorum kendimi. Yazık karşımdakine..
Psikolojim bozuk, hem de epey. Terapiye gittim bir donem, yine aynı ben.
Evlendikten sonra torpuledim kendimi, o sacma salak bağırmalarım artık yok.
Zehir etmiyorum hayatı ona, gayet anlayışlı oldum.
Ama ben iyi değilim.. hic..
Sizce her şeyi herkesi bırakıp gitmeli miyim?
İcimdeki yangını, huzursuzluğu, bitmişliği size nasıl anlatabilirim?
Biriniz yanıma otursanız gozume baksanız deliler gibi ağlarım. Oyle bi hassaslık.
Ne yapayım ben? Bir şey soyleseniz........